Oranje boven!

Vandaag op Koninginnedag neem ik even tijd om deze blog te plaatsen. Ik heb afgelopen week namelijk oranjetipjes gefotografeerd. Wat is er toepasselijker dan die vandaag te plaatsen?

De waardplant van deze vlindersoort is onder andere de pinksterbloem. Die had ik al gefotografeerd in de Ruweeuwsels toen ik voor de bosanemonen op pad was.

Ook een fotogeniek bloemetje. Zeker als het even gaat regenen en het dan weer droog wordt.

De oranjetipjes had ik vorig jaar gezien in het Dommeldal bij mij in de omgeving, maar ik had toen geen macrolens bij me. Met redelijk mooi weer, de pinksterbloemen volop in bloei en de macrolens op de body moest het nu toch lukken.

In eerste instantie kan ik geen vlinder ontdekken. na een speurtocht van een klein uur ben ik terug bij de auto. Daar zie ik er dan toch twee vliegen. Vlug terug naar de pinksterbloemen en nu zijn ze er wel.

Inmiddels heb ik gehoord dat het beter gaat om ze 's morgens bij zonsopkomst te fotograferen als ze lekker stil zitten.

Nu is het een heen en weer geloop van het ene plantje naar het andere in de hoop dat de vlinder nog even wil blijven zitten.

Hierboven een mannelijk oranjetipje met opgerolde tong. Op de foto hieronder heeft hij zijn tong uitgerold om van de nectar te drinken.

Het vrouwtje van deze vlindersoort heeft niet de oranje vleugeltippen. Aan de onderkant zie je dezelfde vlekjes.

Aan de bovenzijde/binnenkant is de vlinder wit.

Een paar vrouwtjes boden zich gewillig aan maar de mannetjes hadden niet veel interesse. De foto is niet helemaal geslaagd, maar ik wil hem toch plaatsen.

Tot slot nog een paar opnames van de pinksterbloemen.

Wat is het voorjaar toch een prachtige periode. Op naar de maand mei!

Bosuilen

Michel Verhoeven  hielp me met de bosanemonen, maar hij wees me ook de plek waar jonge bosuilen in een boom te zien zijn. Die kans laat ik niet voorbij gaan. Een unieke kans om zo midden in de bebouwde kom moeder uil met 3 jongen te kunnen zien.

In een hoge wilg, die flink aan het uitlopen is, zit moeder bosuil in de top van de boom. Ze houdt vanaf dit plekje alles goed in de gaten.

Bosuilen leven voornamelijk in loofbossen, maar ze zoeken ook regelmatig landelijk gebied op, als er voldoende bosjes met enkele oude bomen aanwezig zijn. Die bomen worden gebruikt als uitkijkpost om naar prooien te speuren en om in te broeden.

De bosuil is een grote uil, met opvallende donkere ogen, een donkerbruin verenkleed met lichtere gevlekte onderdelen en een forse haaksnavel. De stevige klauwen zitten grotendeels verstopt onder veren.

Ze eten vooral muizen,maar ook kikkers, vogels en andere kleine dieren. Onder de boom zijn de restanten van de maaltijden te zien.
Uilen eten hun prooien helemaal op. Zelfs haartjes, veertjes en botjes gaan mee naar binnen. Maar niet alles is even goed verteerbaar. De onverteerbare delen worden door de uilen uitgebraakt in de vorm van braakballen.

braakbal

een muisje

een poot van een duif

Jonge bosuilen worden ook wel takkelingen of uilskuikens genoemd.
Ik kan er maar 2 tegelijk in beeld krijgen, nummer 3 zit iets te ver naar achteren. Pasgeboren uilskuikens zijn helemaal bedekt met witte, zachte donsveertjes. Na verloop van tijd maken de donsveertjes plaats voor een echt verenkleed. Uilskuikens groeien hard. Binnen amper zeven weken zijn ze even groot als hun ouders. De tijd is dan gekomen om te leren vliegen en jagen.

Bovenstaande foto's heb ik gemaakt op 28 maart. De wilg kwam al in blad. Na 2 weken ben ik teruggegaan. De uilskuikens zijn stevig gegroeid, maar de  blaadjes ook. Het is nu nog moeilijker ze in beeld te krijgen.

Ze zitten al veel beter in de veren.

En moeder bosuil houdt nog steeds een oogje in het zeil:

Sorry, eigenlijk wilde ik dit bericht alleen nog maar in concept zetten en van de week plaatsen, maar er ging iets mis. En als iedereen dan toch al de melding krijgt en het blog niet kan openen, kan ik maar beter wel plaatsen. Ook al is het dan (te) snel na mijn vorige bericht.

Bosanemonen

Heb je wel eens gewandeld in een bos dat vol staat met bosanemoontjes? Nog niet, dan zeker een keer doen.
Van blogger Kiekis (Michel Verhoeven) kreeg ik de tip en routebeschrijving van waar ik zo'n plek kon vinden bij mij in de buurt.

In Natuurgebied Ruweeuwsels zouden ze staan. Ik was benieuwd of ik ze wel kon vinden. Nou daar had ik me niet druk over hoeven maken. Het hele bos stond er vol mee.

De bosanemoon is een echte bosplant uit loofbossen, maar komt ook voor in slootkanten en graslanden. Er zijn witte en roze varianten van deze Anemone nemorosa.

De macrolens op de camera schroeven,  plat op de grond gaan liggen en knippen maar. Klinkt heel eenvoudig, maar toch is het best nog wel lastig.  Loes Belovics is me hierin al voorgegaan en heeft prachtige foto's geplaatst in haar weblog.

Het heeft de laatste dagen af en toe geregend en dat zie je terug in bruine vlekjes op de bloemblaadjes. Die zie ik vaak pas door mijn lens.

Maar er staan er zo veel, er zijn ook nog gave exemplaren te ontdekken.  En ook wel een enkele bloem in knop.

 

Wat is mooi en wat niet? Ik probeer een hele hoop uit, of met andere woorden ik schiet mijn geheugenkaart bijna vol.

Nog even een paar foto's vanuit een (bijna) droge sloot, zodat de blauwe lucht als achtergrond kan dienen.

Als het dan gaat regenen, houd ik het voorgezien. Leuk om te doen, hopelijk ook om te zien.
Michel bedankt!

Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, ook de kruisbek.

In het vorige bericht schreef ik al dat het een top dag werd. Want behalve de eekhoorntjes krijgen we nog meer moois voor de lens.
Ik hoop deze dag appelvink en goudvink te zien.
Ik ben nog bezig met het maken van een proeffoto om de belichting te controleren, als er een goudvink verschijnt. Binnen 5 minuten, hoe is het mogelijk.
Het gaat zo snel, dat het eigenlijk foto's van niets worden. Even later verschijnt een voor mij onbekend vogeltje: beige met een zwarte kop en snavel. Dat moet het vrouwtje van de goudvink zijn.

Ook zij komt even drinken.

De waterstand is laag, waardoor de lelijke betonrand zichtbaar wordt. Maar het voordeel van zo veel droogte is dat er meer schuwere soorten komen.
Een poos later komt het mannetje weer en als hij de kust veilig vindt, komt het vrouwtje ook weer even.

Ons geluk kan niet op als ook de kuifmees langs komt.

Even later gevolgd door het wel erg snelle en beweeglijke glanskopje, wat ook nu weer zo maar een matkopje zou kunnen zijn.

De vrouwtjes vink doet haar best, ze gaat zelfs even badderen. Maar ach eigenlijk telt ze vandaag niet zo mee.

Datzelfde geldt voor het roodborstje dat op een toch wel erg leuk plekje poseert.

We lopen meer warm voor de schuwe vlaamse gaai.

Een beauty, zo in het mos. Maar we houden onze adem echt in als deze vogel op het takje plaatsneemt. Deze soort ken ik alleen nog maar van plaatjes uit vogelboeken.

De kruisbek. Aan de snavel is duidelijk te zien waarom deze vinkachtige vogel zo heet: de bovenste en onderste snavelhelft kruisen elkaar! Zo'n snavel is effectief gereedschap om zaden uit dennen- en sparappels te halen.

Groepen kruisbekken kunnen boven in de toppen van naaldbomen neer strijken, waar ze aan dennen- en sparrenappels gaan hangen om zaden eruit te peuzelen. Bij een plas water is het bijna de enige mogelijkheid om een kruisbek van dichtbij te zien.

Dit is een vrouwtje. Even later verschijnt een geler exemplaar. Ten onrechte denk ik dat dit dan wel het mannetje zal zijn. Niet dus. Ook de gele zijn vrouwtjes. De mannetjes zijn rood.

Hoe dit vogeltje nou eigenlijk zingt, weet ik niet. Op de site van de vogelbescherming wordt het als omschreven als ``kiep`geluid.





Met een tevreden gevoel rijd ik terug naar huis, dit kan ik met recht een top dag noemen.