Zonnedauw

Een paar jaar geleden ontdekte ik ergens in Brabant op de hei Zonnedauw. Ik liep niet echt warm voor die kleine onooglijke, roodachtige plantjes. Alleen het idee dat het vleesetende plantjes zijn vond ik toen wel interessant.

Nu, inmiddels enthousiast bezig met natuurfotografie, vind ik ze fantastisch om te zien. Je moet wel even door je knieën om er de schoonheid van te kunnen zien of even de volgende foto's bekijken. Geheid dat je dan ook om bent.

Na het fotograferen van de reeën op de Westerheide neemt Loes me mee naar Zanderij Cruijsbergen in Bussum. Ze weet dat daar duizenden plantjes Zonnedauw staan.

Eind juni staat de Zonnedauw in bloei. Dat is natuurlijk leuk om vast te leggen.

Daar aangekomen denk je echt: waar begin ik? Eigenlijk maakt het niet uit. Plat op de grond en kijken, wat schuiven, verliggen en zuchten, want het is leuk, maar het valt niet mee.
Met veel scherptediepte worden de foto's gauw rommelig en met weinig scherptediepte ontstaan vaak te veel vage vlekken die storen.

Er zijn in Nederland 3 soorten Zonnedauw. Hierboven staat de Kleine Zonnedauw. Je heb ook nog de zeldzame Lange Zonnedauw, die hebben we niet gezien. En tot slot de Ronde Zonnedauw:

Zonnedauw is 2 tot 10 cm groot en heeft tentakeltjes met aan het einde glanzende druppeltjes "dauw". Daarmee lokt en vangt het plantje insecten om zo aan voedingsstoffen te komen die het niet uit de bodem kan halen.

Bij verschillende plantjes hangen half verteerde vliegjes en andere insecten.

Deze mot is gevangen door een groepje planten. Eenmaal gegrepen lukt het niet meer om los te komen, de dauwdruppels kleven enorm.

Wil je nog meer zien, kijk dan op het blog van Loes: In de ban van Zonnedauw
Zij heeft prachtige foto's van een juffertje dat ten prooi is gevallen aan het kleverige dauw.

Reeën!

Een jaar geleden plaatste Loes een prachtige serie foto's op haar blog van reeën in de wilde radijs.
Prachtig vond ik ze. Ook andere medebloggers vonden het plaatjes en er verschenen nog meer foto's.

Dit voorjaar nodigt Loes me uit om samen met haar de hei op te gaan. 's Morgens heel vroeg treffen we elkaar om samen een dag op pad te gaan. We beginnen op de Westerheide bij Hilversum.
Al direct bij de open hei zien we twee reeën staan. Waar ik gewend ben dat ze er meteen vandoor gaan, blijven deze rustig staan en kijken wat we doen. Ik krijg zelfs tijd om mijn statief van mijn kar te halen en een foto te maken. (Met mijn 100mm macrolens, ik durf niet meer tijd te nemen om mijn lens te wisselen.)

Even verder staat op een relatief klein stukje grond wilde radijs of knopherik. Het gebied grenst aan een bosperceel. Zowel het bos als het veld zijn afgesloten. De reeën kunnen vanuit het bos zo de radijs inlopen.

De plantjes zijn echter zo hoog dat we alleen bij de bosrand, bij een open stukje, de reeën helemaal kunnen zien. Maar vanaf de andere kant is de achtergrond mooier. We lopen wat op en neer en hopen maar dat we de beste plek kiezen.

 

Als ze bukken om te eten verdwijnen ze helemaal uit beeld. Het is dus een verrassing waar ze zijn en waar ze zullen opduiken.

Ik ben er nog, jullie ook?

We besluiten om toch maar weer bij de bosrand te gaan staan en zijn net op tijd om de laatste reeën terug het bos in te zien lopen.

Wat jammer is dat. Het gaat wel erg snel. Het is nog geen 7 uur en het is al voorbij.

We wachten nog een poosje, tegen beter weten in. Maar de enige die nog van de radijs komt snoepen is een maatje kleiner.

Loes is een fantastische gids en weet nog wel een plekje waar we waarschijnlijk reeën kunnen spotten.

Jawel hoor, op een ander deel van de hei treffen we deze reegeit en reebok aan. Wat zal het hier mooi zijn als de heide bloeit. De volgende afspraak is snel gemaakt :)



Een herkansing in de avondschemer zit er helaas niet in. 's Avonds begint het te regenen en er breekt noodweer uit. Maar de dag begint nog maar net. Het is pas 8 uur en we hebben nog een hele dag te gaan. Wat we hierna gaan doen, zie je in een volgend blog.

Visdiefjes

In de serie over Texel mag het visdiefje niet ontbreken. Het is de meest algemene stern die we hebben. Zoals de naam al zegt eten ze voornamelijk vis, maar zoals je hierboven ziet staan ook kreeftachtigen op hun menu.

Behalve deze sternsoort kun je op Texel ook de Grote Stern aantreffen.

Hier bij De Petten met op de achtergrond Den Hoorn. Helaas zaten ze wel erg ver weg voor een mooie foto.

Terug dus naar de visdiefjes.

Visdiefjes leven en jagen solitair, maar als ze gaan broeden, verzamelen ze zich vaak in kleine of grotere groepen. Het nest kan overal gemaakt worden: op oevers, in duinen en moerasgebieden, zelfs op paaltjes. Soms zijn er koppeltjes die echte nesten maken van modder, gras en bladeren, andere stelletjes nemen genoegen met een kuiltje in het zand of grind.

Tja en zeg nou zelf, sneller en gemakkelijker als dit gaat echt niet. Even draaien en het kuiltje is klaar.
Het vrouwtje legt 3 tot 4 eieren en al meteen na het leggen van het eerste ei start ze met broeden.
Dat betekent dat niet alle eieren tegelijk uitkomen. Toch worden de meeste jongen wel groot, dankzij het eiwitrijke voedsel en de goede zorgen van de ouders.

Dit vrouwtje zit nog op een ei terwijl ze al 2 jongen moet voeden.

De kleintjes zijn erg aandoenlijk. Door de onregelmatige ondergrond is het lastig om te lopen en ze tuimelen regelmatig om. Dan ligt er zo'n kleintje een poosje zielig te spartelen op zijn rug om overeind te komen.

De goede zorgen van de ouders zijn ook terug te zien in de beschutting die ze bieden. Het regende die eerste dag dat ik er was de hele dag. Zonder nest, in een kale omgeving is dat voor die kleintjes een barre toestand. Een klein groen struikje is dan beter dan niets.

 

Als je wacht op je volgende maaltje biedt zo'n natuurlijk parapluutje een beetje beschutting.
Maar veilig onder moeders veren, daar kan natuurlijk niets tegen op.

Zoals alle jonge dieren hebben ook de jonge visdiefjes de hele dag honger en dat laten ze duidelijk merken.

De jongen krijgen voldoende eten aangeboden, maar niet altijd in hapklare brokken. Soms is de vis wel erg groot en kan het kleintje er niet mee overweg.

Als hij de vis loslaat en op de grond laat vallen, neemt een van de ouders de vis mee om hem even af te spoelen en opnieuw aan te bieden.

Deze vis bleek uiteindelijk toch een maatje te groot voor het kleintje.

Met deze serie over de visdiefjes sluit ik mijn bezoek aan Texel even af.  Door mijn reis naar Java en Bali loop ik achter met reageren op jullie blogs. Ik ben al wel aan het genieten van jullie werk, maar de reacties komen nog.