Rodekoolzwammetjes

Piepkleine amethistzwammetjes

Rodekoolzwammetjes of amethistzwammen, wat vind ik ze mooi. Maar ik heb ze zelf nog nooit in het echt gezien. Ik weet in welk bos ik moet zoeken, maar dan nog.
Verschillende wandelingen lang lopen we krom gebogen door de beukenlanen totdat ik er plotseling een zie staan en nog een en nog een. Het is blijkbaar de tijd voor deze zwammen want ze schieten als de spreekwoordelijke paddenstoelen uit de grond.
Omdat ik ze weet te staan en omdat ik ze zo mooi vind, ben ik een paar keer gaan fotograferen. Een paar foto's daarvan stonden al op facebook, maar er staan ook nieuwe bij.

Rodekoolzwammen tussen beukenblad



Verstopt

Een klein zwammetje dat net komt kijken.
 

Mooi opengekruld hoedje



Herfstweer



Regendruppel



Close-upje

Een plaatje van een plaatjeszwam

Verval treedt in
 

Druppel

Een ander close-upje

Dromerig beeld 1



Dromerig beeld 2

Bedankt voor jullie reacties bij mijn vorige bericht: In het bos.

In het bos

In het weekend van 21 september met Loes in Zandvoort gaan we onder andere naar Landgoed Elswout voor de paddenstoelen. Het thema van de wedstrijd van de maand van Roots is In het bos...
De opnames van deze dag zouden nog net op tijd ingezonden kunnen worden, maar het is er niet van gekomen.
We zijn eigenlijk nog net te vroeg voor paddenstoelen. We zijn dan ook aangenaam verrast om cyclamen te zien, in het wild, in het bos.

 

Als dan net even de zon door wil breken ontstaat er een heel andere sfeer, waar we graag even uitgebreid voor gaan liggen.

Dat een blauwe tas in beeld ligt, voegt een mooi kleuraccent toe aan deze foto.

Heel veel bloeiende planten staan er niet, dus is deze cyclaam een welkome aanvulling voor de nog aanwezige insecten.

Als de zon achter een wolk verdwijnt, verandert ook het licht en daarmee de sfeer meteen.

We wandelen verder en zien een klein paddenstoeltje op een omgevallen boomstam. Lekker hoog zodat we goed vanuit een laag standpunt kunnen werken. We zoeken naar het licht en naar bokeh.
Als je je standpunt verandert, wordt ook de sfeer heel anders.

Zo donker wordt het zelfs een beetje spooky.

 



Om met zonlicht juist heel sprookjesachtig te worden.

 

 

 

Eigenlijk willen we 21 september nog niet toegeven aan de herfst, maar na deze wandeling zijn we om.
Laat de herfst met de wind, de regen, de gekleurde bladeren, spinnenwebben en paddenstoelen maar komen. We zijn er klaar voor.

Op speciaal verzoek van René:

Boomkikkertjes in de herhaling

Even nog een blog van foto's van het einde van de zomer. Eind augustus is er een zonnige dag. Ik heb vrij en besluit terug te gaan naar het gebied met boomkikkers waar ik eerder was. Zie mijn blog Op zoek naar boomkikkers
Moesten we toen echt goed zoeken om er eentje te vinden, nu zitten er in elke braamstruik die maar een beetje gunstig in het zonlicht staat een of meerdere kikkertjes.

Tussen het groen
 

 

Een typisch kenmerk van de boomkikker is de heldere, lichtgroene kleur en het ontbreken van vlekken of strepen op de rug. De kleur kan ook groengrijs, geelbruin of bruin zijn, afhankelijk van de temperatuur en de gemoedstoestand van de kikker. Het veranderen van kleur heeft niets met het aanpassen aan de ondergrond te maken maar met stress. De lichtgroene kleur biedt een uitstekende camouflage.

 

 

Op ooghoogte
 

 

Net als alle amfibieën is de kikker koudbloedig en zit hij het grootste deel van de dag doodstil op een tak of blad om zo veel mogelijk energie te sparen. "s Nachts wordt hij actief als hij op zoek gaat naar insecten.

Hoog in de struiken

 
Boomkikkers zonnen veel en verstoppen zich niet, maar vertrouwen op de camouflage. Tijdens het nemen van een zonnebad slaapt de kikker, de ogen worden gesloten en de pootjes worden zo dicht mogelijk tegen het lichaam gedrukt om uitdroging te voorkomen.




Onder de palmboom

 

Wie ziet me hier zitten?



 

Hoog in een bramenstruik zit een kikkertje op een blad. Bijna onzichtbaar,  zijn schaduw verraadt dat hij er zit.

 

 



Doe ik het of doe ik het niet?

 



De boomkikker heeft een soort hechtschijven aan tenen en vingers die doen denken aan zuignappen.  Er komt bij het neerzetten van de pootjes vocht in waardoor de kikker blijft plakken.

 

Pootjes met hechtschijven, de "zuignapjes".

 



Klaar voor de sprong

 

 

Het kikkertje heeft stevige achterpoten waarmee hij vrij grote sprongen kan maken.

 

 



 

Ik had gehoopt om een boomkikker op de bramen aan te treffen, maar daar zit er geen een op, zelfs niet in de buurt. Ze zitten allemaal op de bladeren. Ik spreek even iemand die er regelmatig komt en die vertelt me dat ze er nog nooit een op bramen heeft zien zitten.

Ook gaan ze niet op een vroeg, mooi rood herfstblad zitten. Leek me wel mooi die contrasterende kleuren, maar tja dat past natuurlijk ook niet in het camouflage verhaal.

 

 

 

Nee laat ze maar lekker hun eigen gang gaan. We moeten zuinig zijn op deze kleine springers die op de rode lijst staan omdat ze worden bedreigd met uitsterven.

 

 

 

Kanoet aan zee

steenloper en kanoet

Mijn vorige blogbericht eindigde ik met deze foto: Een steenloper met een kanoet, de nieuwe hoofdrolspeler.

 

 

De zondagmorgen begint grijs en grauw, maar als de zon doorbreekt rijden we snel naar IJmuiden. Op en om de pier zitten meestal genoeg vogels om een paar uur mee zoet te zijn. Helemaal blij stap ik het strand op. Voor iemand uit Brabant is het toch weer altijd speciaal om bij zee te zijn, tenminste voor mij is dat zo.

 

 

 

Dicht tegen de pier aan scharrelt een eenzame kanoet rond op zoek naar schelpdiertjes.
Loes en ik liggen al snel plat op onze buik in het natte zand in de hoop mooie platen te kunnen schieten.

Al tijgerend kruipen we dichterbij. Het diafragma gaat bijna helemaal open en dan de kanoet maar proberen te volgen. Tjonge wat een druk beestje. Het schiet van links naar rechts en weer terug. Op de achtergrond zitten meeuwen die er kolossaal groot uit zien tegenover deze strandloper van pakweg 25 cm groot.

De kanoet loopt van ons weg en wij kijken tegen de zon in. Tegen beter weten blijven we proberen, maar het leidt tot niets.

Maar we zijn blij met dat voorzichtige zonnetje.

Dan raakt de kanoet aan onze aanwezigheid gewend en komt hij steeds dichterbij.

Wat een mooie verentekening heeft hij. In de zomer zijn ze oranje-roodbruin, dan broeden ze in het verre, koude noorden bij de Noordelijke IJszee. Dit is zijn winterkleed. Hij vult hier zijn vetreserve aan voordat hij doorvliegt naar de kusten van West-Afrika.

Na onze laatste foto's op deze plek weten we waarom die kanoet niet bang van ons was. Als we overeind komen zien we dat we goed gecamoufleerd zijn. Van top tot teen zitten we onder het natte zand, helaas geldt dat ook voor mijn nieuwe camera en objectief. :(

Later als we op de pier zijn, zien we de kanoet terug bij de steenlopers.

Hoewel de lucht inmiddels grijs is geworden en de temperatuur niet echt aangenaam meer is, vinden we hem lekker pootje badend in het zoute water. Tja, daarvoor ga je toch ook meestal een dagje naar het strand.

Met deze foto sluit ik dit blogje af, wat ik verder nog fotografeerde komt wel een andere keer.
Maar niet meteen hierna, daarvoor staat al iets van die zaterdag klaar.