Muizenstaartjes.....

 

 



Je gaat een weekendje naar de Veluwe fotograferen, maar er staan nog paddenstoelen klaar. Wat doe je dan? Toch maar eerst de paddenstoelen. Wat voor soort? Van alles wat. Op volgorde waarin ik ze maakte. In september is er bijna geen zwammetje te ontdekken, behalve de muizenstaartjes op dennenappels, die zijn er volop. Ze zijn klein en nog kleiner.

 

Muizenstaartjes
 

 

Maar ook deze taailingen zijn iel. Ik zie ze op ragdunne steeltjes tussen beukenbladeren door hun hoedjes de lucht insteken. Welke soort het is, weet ik niet.

Taailingen
 

 

Ook dit zwammetje is nog te vinden in het bos, een mycena soort denk ik. Het staat bij een klein varentje en samen vormen ze een leuke combinatie.

 

 

Een voor mij onbekende soort. Het is donker en ik heb wat bijgelicht om de steel op te halen.

 

In oktober verschijnen de paddenstoelen weer in grotere getalen. Bij de rand van de sloot in ons park staat een gaaf exemplaar van het eekhoorntjesbrood. Een van de klassiekers onder de paddenstoelen. Ik heb er nog nooit een foto van gemaakt en vind dat het toch wel eens tijd wordt.

Door in de sloot te gaan staan kan ik een laag standpunt krijgen. Al fotograferend verschijnen er een hoop vliegen.

En als er dan toch weer meer paddenstoelen te zien zijn, ga ik bij De Molenvelden op zoek naar het rodekoolzwammetje. Een van mijn lievelingszwammen. Wel gemakkelijk bij paddenstoelen is dat je, als je ze eenmaal gevonden hebt, de jaren erna terug kunt gaan naar de vindplaats.

Vind ik bovenstaande zwammetjes al erg klein. Plotseling valt mijn oog op een zwammetje dat uit een beukennapje groeit. Wel een heel bijzonder plekje.

Als laatste nog een muizenstaartje, gezien op de Veluwe. Maar dan van een heel andere soort, namelijk van een bosmuisje.

 

Dit muisje krijgt nog een ...staartje.

 

IJsland: Papegaaiduikers op Heimaey

 

 

In mijn vorige bericht over IJsland schrijf ik dat we de tweede dag niet veel tijd meer hebben om bij het ijsbergenmeer te blijven, omdat we de boot moeten halen. Die boot is de ferry van het vaste land naar de Vestmannaeyjar of Westmaneilanden. Ons volgende adres is het eiland Heimaey.

Als je ergens kunt ervaren dat IJsland een vulkanisch actief gebied is, dan is het hier wel.

 

 

 

In 1973 was er de uitbarsting van de vulkaan Helgafell, waarbij bijna 400 huizen werden verwoest. Het eiland werd meer dan 2,3 km groter en de Eldfell (=Vuurberg) ontstond. Er is een museum gebouwd om de door de lava bedekte huizen heen. Je krijgt er een indringend beeld te zien van de ramp.

Ook op het eiland zelf ervaar je de gevolgen. Op deze steen staat vermeld dat een gebouw 16 meter onder je ligt, bedolven door de lavastroom.

 

Het is een leuke uitdaging om de Eldfell te beklimmen. Boven staat een straffe wind en is het oppassen geblazen dat je niet naar beneden waait.

 

 

Maar wat je ook tegenkomt op Heimaey zijn richtingwijzers in de vorm van puffins. De vogelsoort waar het eiland bekend door is.

 

De puffins of papegaaiduikers wil ik heel graag zien. Gelukkig lukt dat tijdens ons tweedaagse verblijf wel, maar de omstandigheden zijn niet al te best. Het regent en de vogels zitten op een vrij grote afstand. Alle foto's zijn daarom flink gecropt.

 

Als je een poosje zit te kijken, zie je overal plotseling puffins te voorschijn komen. Ze zitten in gangen die ze hebben uitgegraven om hun eieren in te leggen. Het is de tijd van jonge puffins, maar helaas is er nauwelijks aanbod van kleine visjes in de zee. Er zullen hier maar weinig jongen groot worden.

De mooi gekleurde snavel heeft de papegaaiduiker alleen in het broedseizoen.

 

 

 

 

Twee mannetjes maken ruzie om een vrouwtje. Ze trekken elkaar met de snavel aan de borstveren en tuimelen al vechtend de helling af.

 

Sorry, lijkt deze papegaaiduiker te zeggen.
Waarvoor? Het slechte gedrag of het slechte weer? Maakt niet uit, we hebben toch wel genoten.

Dit was voor nu het laatste bericht over IJsland, maar ik hoop niet het laatste bezoek aan IJsland. Het is een prachtig land waar ik graag een keer naar terugga.
Bedankt voor jullie reacties.

Afzien bij de bronst

Ook in het Weerterbos is de edelhertenbronst aangebroken en begin september ga ik er vroeg in de ochtend heen. Het oude plaatshert staat alleen met zijn hinden op redelijke afstand, maar het blijft erg rustig. Er is amper een burltje te horen.
In die week lees ik op het internet dat dit plaatshert een gevecht met de dood heeft moeten bekopen. Dat is wat vermoed wordt.

 

Ik keer er nog een keer terug in de vroege avond. Het zonlicht komt dan van de andere kant en geeft heel andere kleuren. Mijn voorkeur gaat uit naar het ochtendlicht.
Ik kies bewust een avond waarop geen excursie gepland staat in de hoop dat het dan rustig is. Want ook hier wordt het elk jaar drukker. Vanaf de wildtoren heb je in 3 niveaus een mooi uitzicht over het gebied. Maar de toren is niet stabiel. Zodra er mensen lopen voel je een lichte beweging. Funest bij het fotograferen. Helaas is het erg druk en fotograferen met telelens is bijna onmogelijk.

Daarna krijg ik een berichtje van Michel Verhoeven of ik ook zin heb in de edelhertenbronst. Hij gaat met een paar leden van zijn fotowerkgroep KieknouLaarbeek op pad. Dit wordt het derde jaar dat ik meega, dus al bijna een (gezellige) traditie. Afgelopen zondagochtend sta ik dus weer op de toren.
Het is een prachtige ochtend, met een mooie lucht.

Van zulke ochtenden droom je, helaas is er geen edelhert te zien. Pas na zonsopkomst komt er een beetje leven in de brouwerij.

Beter als dit wordt het bij de toren niet. Ik wil eigenlijk al teruglopen naar de auto, maar besluit nog even het bospad in te gaan. Daar is het bijzonder druk. Vanaf het pad kun je het nieuwe plaatshert af en toe het bos uit zien komen lopen. Hij moet de andere herten op afstand houden en de hinden in het bos zien te houden. Hij heeft het er maar druk mee.

De leden van KieknouLaarbeek zijn bezig met zwartwit fotografie en daarom heb ik onderstaande foto ook omgezet.

Ik eindig met een soort van zoekplaatje: Een uitgeteld hert in het veld. Waarschijnlijk heeft hij een zware nacht gehad. Het is afzien voor de herten. Maar ook ik vond het niet gemakkelijk ;-)