Op kousenvoeten de winter in

Half november en het is nog zonnig en aangenaam van temperatuur. Ik heb een mooi plekje ontdekt met een beekje en beukenbomen. Tijd voor de groothoek. Maar als ik bij de rand van de beek sta, zie ik geweizwammetjes die naar me lonken. Toch maar even de macrolens erop. De geweizwammetjes staan aan de achterkant van deze omgevallen stronk, boven het water. Tegen beter weten in klim ik over de stam en plant mijn schoenen in het zand van de oever. Hier is het licht gewoon het mooist.

Het kan natuurlijk niet lang goed gaan. Plotseling schuif ik 30 centimeter lager en voel het water via de bovenkant van mijn bergschoenen naar binnen lopen. Ik probeer even vol te houden, maar dat gaat het niet worden. Er zit maar een ding op: schoenen uit, op kousenvoeten in de auto naar huis. Helaas.

Voor deze week zit een herkansing er niet meer in. Het volgend weekend staat het Lowland Photofestival in België op het programma. Maar op de maandagochtend daarna kan ik weer op pad, met een paar extra sokken en schoenen in de kofferbak.

 

Het weer werkt mee, het is (zeer) plaatselijk mistig. Ik ga naar de Vessemse Vennen maar het Oud Meer staat helemaal droog. Toch is het er erg mooi. Ik ontdek heideknotszwammetjes, die kende ik nog niet.

Ook staat er een mycena waarop knopschimmel zit. Wel ooit gezien in een blog, maar nog nooit zelf.

De mist heeft het gras versierd met kleine druppeltjes en de zon tovert er fonkelende lichtpuntjes in.

 

 

 

De volgende ochtend is de wereld wit berijpt, kleine druppels bevroren tot mooie kristallen. Die foto's komen in mijn volgend blog.

 

 

 

Magic

Tijdens het weekend met Loes op de Veluwe schijnt de zon in het Speulderbos tussen de dansende bomen door. Het wordt een magische middag. Met een klein diafragma beginnen er sterretjes te schitteren. Paddo's alom en ook het toverstokje komt te voorschijn, maar daarover later meer.

 

De bomen willen niet echt dansen, daarvoor heb je eigenlijk mist nodig. Maar op deze manier wordt het toch ook wel zweverig. Bijna magisch.

 

 

 

 

Als het met de bomen niet echt wil vlotten, liggen we al snel met de macrolens op de grond. Op een tak staan twee jonge porseleinzwammetjes. Een paddenstoelensoort die ik heel mooi vind en die ik nog niet eerder zag. Er kruipt ook nog een klein slakje bij dat in tegenlicht wel erg mooi afsteekt tegen de groene achtergrond. Op de rand van de zwammetjes een toverlichtje.

 

 

Als we dan toch aan het toveren gaan dan kan de verdubbelaar natuurlijk niet ontbreken. Maar wat vind ik dat nog lastig, Loes is daar veel bedrevener in en kan me dus goed adviseren.

 

 

We vinden zelfs aardsterren, voor mij weer een nieuwe soort.  Het zijn zwammen die net als aardappelbovisten hun sporen verspreiden bij aanraking. Daar komt het toverstokje van pas. Maar dat vat niet mee. Een zacht tikje en bijna gelijktijdig knippen. Zorgen dat de scherpte op de juiste plek blijft en het stokje niet in beeld komt. De een tikt, de ander knipt en omgekeerd. Het gaat vaak fout, de een slaat mis en de ander trekt het stokje niet weg. Dolle pret.
Maar met de juiste toverspreuk lukt het!

 

 

 

En dan is het bijna gedaan met het licht. Bij de laatste paddenstoelen vinden we nog net genoeg licht tussen de bladeren door om deze foto te maken. Snel werken en elkaar het plekje gunnen om het groepje te vangen in de bokehcirkel.
Hoe magisch is dit?

 

Natuurbeleving op de Veluwe

In ons weekendje op de Veluwe besluiten Loes en ik naar de Hierdense Beek te gaan. We dromen van beelden van een wild stromende beek waar we met lange sluitertijden aan de slag kunnen gaan. De realiteit is anders. Er staat maar heel weinig water in de bedding en hij ligt vol afgevallen takken. Als de stroming tegenvalt, gaan we op zoek naar andere beelden. De takken probeer ik dan maar te gebruiken.

De bigstopper wordt erop geschroefd om het beetje stroming in het water te benadrukken.

Bij een tak in het water ontstaat een plekje waarin bladeren ronddraaien. Met een lange sluitertijd heeft het iets van een draaikolk weg met een mooi contrast tussen de vervaagde en de scherpe bladeren.

Door deze foto onder te belichten krijgt hij een bijzondere sfeer.

Ligt deze beek ten noordwesten van de Veluwe, de volgende bestemming ligt juist ten zuidoosten: Het Deelerwoud.

We hopen op zwijnen of herten. In onze beleving zijn dat edelherten, maar we zijn verrast als we damherten zien. Het zijn mooie donkere dieren. Een grote groep hindes met kalveren zoekt een beetje dekking onder de bomen aan de rand van een veld. Ze blijven op grote afstand.

We treffen het met het weer. Het zonlicht kleurt het gras mooi goudgeel en rood. Ik probeer het wuiven van het gras met lange sluitertijd te vangen, maar dat lukt niet. Het is wel heel mooi om te zien.

Dan verschijnt er een edelhert. Helaas blijft hij net voor de kale takken stilstaan. Maar na een poos komt hij ook mooi tussen de dennen uit naar voren.

Het blijkt dat de damherten en edelherten zich niet aan elkaar storen. Een jong damhertje kan ongehinderd voorbij lopen.

De dag gaat voorbij. De zon gaat bijna onder en in het tegenlicht ziet alles eruit alsof er een gouden gloed overheen ligt. Deze Schotse Hooglander stampt het zand omhoog en verwaait dat met zijn staart.

De damhertjes verlaten de dekking en grazen in de kruidenvegetatie.

Plotseling komen er twee damhert mannen over het veld heen gerend. Te snel voor mij, want mijn beelden zijn helaas niet scherp genoeg. Dan verdwijnt het licht. Ook aan een prachtige dag natuurbeleving komt een einde.

Het staartje van muis Foetsie

 

Met deze foto beëindigde ik vorige week mijn blog "Muizenstaartjes ..." en beloofde dat dit muisje nog een staartje zou krijgen.

 

Tijdens ons weekendje Veluwe gaan Loes en ik o.a. naar het Deelerwoud. Op zoek naar paddenstoelen speuren we de bodem af, maar we vinden niets. Of het aan het grote aantal bosbesstruiken ligt weten we niet. Uiteindelijk vindt Loes bekertjesmos en even later zie ik een klein muisje. Ik probeer wat dichterbij te komen, maar het diertje is nogal actief. Telkens als ik lig en probeer scherp te stellen, gaat hij er weer vandoor. Dan vindt hij een plekje met graszaden en daar blijkt hij dol op te zijn. Dat biedt mij de mogelijkheid het bosmuisje wat dichter te benaderen.

Heel voorzichtig kruip ik dichterbij. Het is leuk om te zien hoe hij de grasstengels met zijn voorpootjes beet pakt. Ook kruipt hij heel behendig op een dunne spriet naar boven toe.

Wat is dit leuk. Ik durf Loes niet te roepen, omdat ik bang ben dat het muisje dan schrikt en er vandoor gaat. 

Plotseling buigt de grasspriet om door het gewicht van het muisje en hij hangt even op zijn kop te bungelen. Maar dit schrikt hem niet af, hij gaat gewoon door met het zoeken naar eten. Soms hangt hij te zwaaien aan een heen en weer zwiepende grashalm en ondertussen propt hij zich helemaal vol.

 

 

Loes komt eens kijken waar ik mee bezig ben en is ook helemaal enthousiast. Samen liggen we languit op de grond, al lang niet meer op het dekzeiltje wat ik meestal voor dit soort werk meeneem.

Loes weet het licht mooi te vangen en voorziet mij van de juiste tip.

 

 

 

 

 

 

Op deze foto is ook goed te zien dat het muisje teken heeft bij het oog. Vroege Vogels heeft daar laatst een item aan gewijd. Zoogdieren als muizen zijn naast vogels een belangrijke bron van bloed voor teken. Dit bloed hebben ze nodig om zich te ontwikkelen tot volwassen teek.

Heeft de muis last van teken, wij krijgen ergens anders last van. We voelen plotseling venijnige steken. Ah, rode bosmieren. Loes haar handen zijn flink toegetakeld. Bij mij is er een mijn mouw in gekropen en een andere heeft mijn kin uitgezocht.

Toch weerhoudt dit ons niet om door te gaan. Het muisje blijkt zich niets van ons aan te trekken. We kunnen zelfs voorzichtig wat grassprietjes wegpakken als die hinderlijk in de weg zitten.

 

 

 

 

 

We blijven het muisje volgen. Wat een eetlust. Waarschijnlijk is hij bezig met het aanleggen van een wintervoorraad. Hij gaat graven onder de bladeren en is dan bijna niet meer te zien. Hij is bijna weg.

 

 

 

 

Het wordt tijd om verder te gaan en we verlaten het bosmuisje. Later op de dag als Loes een geheugenkaart formatteert, gaat er iets mis. De camera herkent de kaart in het eerste slot niet en formatteert kaart twee.  Alle muizenfoto's zijn Foetsie. Het muisje heeft een naam, maar Loes baalt ontzettend. Als iemand goede tips heeft voor haar, dan zijn die van harte welkom. Loes heeft het al geprobeerd met Recuva.

 

 

Eenmaal thuis krijgen we last van de mierenbeten en denken we waren die maar even snel verdwenen als de foto's op de geheugenkaart ;-(