Blue bells

 

Blue Bells zeggen ze in Engeland. Hier noemen we ze boshyacinten, maar ook wel Spaanse hyacinten of wilde hyacinten. Al zijn er onderling wel verschillen. Het Hallerbos kleurt er blauw mee. In het park achter ons huis staan er ook. Wel veel minder, maar blauw zijn ze.

 

Tenminste dat waren ze vorig jaar. Dit jaar ga ik af en toe eens kijken of er nog niets gebeurt. De foto's van de Belgische planten verschijnen op Facebook. In het park zie ik alleen afgeknaagde groene stompjes, de konijnen hebben geen honger geleden.

Als ik begin mei terug kom van mijn weekje Opaalkust blijkt er toch iets te ontspruiten in het gazon. Later dan in het Hallerbos laten de Blue Bells hun blauwe kopjes zien. Lag ik vorig jaar midden op de dag languit in het gras. Dit jaar heb ik geen tijd. Fotogroep Veldhoven waar ik lid van ben heeft haar jaarlijkse tentoonstelling en daar wil ik uiteraard bij aanwezig zijn. Maar als ik 's avonds het warme zonlicht zie, ga ik nog even naar buiten. Mijn hoofd nog vol met mooie fotobeelden.

 

 

Om half 9 (20.30 u) is het licht zo anders van kleur dan midden op de dag. Ik zoek in de achtergrond de laatste zonnestralen, die tussen de bomen en huizen door vallen. Op enkele bloemen zitten vliegen, klaar voor de nacht, wachtend op een nieuwe dag.

Dan wordt het te donker en ga ik naar de koffie.

De volgende ochtend sta ik er voor zevenen weer. Kijken of het nu zo anders is.
Dat is natuurlijk zo. Er zijn dauwdruppels en die volgen mooi de contouren. Graag had ik bij deze opname wat meer scherpte op de bovenste bloemen gehad.

 

Al heel snel verandert het licht en daarmee ook de kleuren. Tijd om te stoppen.
Volgend jaar weer?!

 

Opaalku(n)st

Aan de Opaalkust in Noord Frankrijk gaan we ook naar het strand bij Audresselles en bij Fort Vauban. Deze stranden zijn zo anders dan aan de Noordzeekust. In het water en op land grote rotsen en ook veel keien. Die nodigen uit tot het spelen met het macro-objectief, ook al zeggen we tegen elkaar dat we voor de landschapsfoto's gaan. Blijkbaar kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan.

De rotsen geven weer andere mogelijkheden als de schelpen, slakken en losse voorwerpen in het water. Ze zijn aantrekkelijk door lijnvoering en kleuren.

 

Hoewel die kleuren soms juist niet nodig zijn, omdat de lijnen genoeg zeggingskracht hebben om het beeld te dragen. Denk ik.

 

 

 

 

We richten ons ook op de landschapsopnames. Voor mij nog een vrij nieuwe tak van fotografie. Ik had al een schroefbare bigstopper en heb een set Lee-filters aangeschaft, maar zonder Lee-bigstopper. Dat blijkt niet goed uit te pakken. Loes en Yvonne halen vlot de 20 sec belichtingstijd. Ik krijg bij 2 a 3 sec al problemen. Daar gaan al mijn pogingen om het water mooi te laten vervagen. Gelukkig mag ik de bigstopper van Loes af en toe gebruiken.

 

We gaan op zoek naar de mosselbanken bij Wissant. We hebben prachtige opnames gezien van Bart Heirweg en zoiets willen wij ook. Dat valt nog niet mee. Waar staan die dingen? We worden heel wat heen en weer gestuurd, maar uiteindelijk komen ze bij het terugtrekkende water te voorschijn. Enthousiast gaan we aan de slag, blij ze eindelijk gevonden te hebben.

Eenmaal thuis in ons Franse stulpje zien we dat dit helemaal niet de mooie, oude mosselbanken zijn waarnaar we op zoek waren. Het zijn nieuwe, kale balken, enkel begroeid met wat zeewier. Wat een deceptie en hoe vreemd dat nu pas op te merken.

Droom ik voor het vertrek van kunstwerkjes: mooie zachte opnames met lange sluitertijden waarbij het zeewater vervloeit tot een waas, de realiteit is anders. Ik vind het lastig. Veel opnames zijn onscherp door de golven die tegen het statief rollen. Ook het scherpstelpunt vind ik moeilijk, ik heb gelezen over de hyperfocale afstand, maar dat valt nog niet mee. Daarnaast herken ik in de beelden van een ander de mooie, invoerende lijnen, maar vind ik het in de praktijk zelf toch lastig om ze te zien.

Kortom ik heb nog heel veel te leren. De laatste avond staan we bij zonsondergang op het strand van de Cap Blanc Nez. We hopen op mooi licht op de kaap.

 

 

We staan helemaal klaar op een mooi plekje als een wolk voor de zon schuift. Krijgen we nog een kans? Ja, na een poos wachten kan de zon onder de wolken door haar stralen op de Kaap richten.
Wij maken de afsluitende foto van een heerlijke week Opaalkust. Ook al werd het geen kunst, de week is geslaagd.

Met het motto van Loes in gedachte "Oefening baart kunst" moeten we nog maar meer leuke uitstapjes plannen.

Les champs de colza

Eind april vertrekken Yvonne , Loes en ik naar het noorden van Frankrijk. Onze bestemming is Audinghen, een klein plaatsje aan de Opaalkust. Een prachtig gebied met krijtrotsen, kiezelstranden en rotsformaties.

Aan de andere kant van het kanaal liggen de witte krijtrotsen van Dover. 's Avonds kun je daar de lichten zien branden. Hoe dicht we bij Engeland zitten blijkt wel als we op het strand plotseling het volgende sms-je ontvangen:  :-)

We gaan eigenlijk voor het strand en de zee, maar ook het glooiende binnenland is de moeite waard. Zeker in het voorjaar als het koolzaad bloeit. Dan kleuren de velden prachtig geel: Les champs de colza

En vaak zie je toch nog een glimp van de zee.

 

De lijnen en paden  lijken soms te storen, totdat je ze gaat gebruiken in je compositie. Tenminste dat heb ik geprobeerd.

 

 

En zijn we dan helemaal niet aan de kust geweest? Jawel hoor, maar die foto's komen in een ander blogje. Mocht je erg nieuwsgierig zijn dan kun je alvast een kijkje nemen bij Loes: Opaalkust-deel-1