Kluten in de regen

 
Op 26 april, bijna de koudste dag van het jaar, zaten  Loes en ik in de vogelhut in Balgzandpolder bij Den Helder. De vogels die we daar konden fotograferen staan in onze eerdere blogberichtjes: Balgzandpolder, Geen woorden maar daden en In ganzenpas en Watervogels Maar er was nog een vogelsoort: de Kluut.

 

 
Deze locatie is echt het leefgebied van deze vogelsoort, ondiep brak of zout water. We kregen ze dan ook de hele dag door regelmatig te zien. Lopend door het water, ondertussen hun snavel op en neer maaiend op zoek naar kleine kreeftjes, wormen en insecten. Dat betekende ook dat we tientallen, zo niet honderden foto's schoten van kluten zonder kop.

Dus heerlijke momenten als ze besluiten even iets aan hun verenkleed te schikken. Dan staan ze even met de kop boven water ;-)

De kluten laten een paar keer territoriaal gedrag zien als de ene kluut te dicht in de buurt van een andere komt.
Even later wordt duidelijk waarom. De kluten denken aan het stichten van een gezinnetje. Voor de hut vindt een paring plaats en bij kluten is dat een tedere bezigheid.

 

Het vrouwtje gaat met de kop net boven het water klaarstaan. Het mannetje poetst zijn veren nog eens op en blijft daar nog een poosje mee doorgaan.

 

Het mannetje loopt een paar keer om het vrouwtje heen en spettert wat water over haar kop.  

 

 

 Even gaat hij liefkozend met zijn kopje en snavel over haar heen.

 

 

Hij gaat naast haar staan.

Het mannetje springt op de rug van het vrouwtje en voilà de paring is een feit.

Meestal strijkt hij daarna nog even liefkozend met zijn vleugel over haar heen. Maar dat kreeg ik dit keer niet mooi in beeld.

Het weer slaat om. De lucht betrekt en even later lopen de kluten in de striemende regen.

Maar de buien verdwijnen en bij het laatste warme licht nemen we afscheid van deze mooie plek.

Steenuiltjes tussen de buien door

 

Op Facebook verschijnen de laatste tijd mooie foto's van steenuiltjes. Vooral de fraaie setting valt me daarbij op. Een landelijke omgeving met mooi hoog gras met daarin een oud verweerd hek, een roestige emmer en een karrenwiel tussen de brandnetels. Wat zou ik daar graag zitten.

En dat is dan weer een voordeel van Facebook, er wordt een naam genoemd van degene die daar fotohutten verhuurt. Kijk dat schiet op. Een telefoontje naar Hans Menop en de boel is geregeld.

 

Loes vindt het leuk om mee te gaan. De weersvooruitzichten zijn ronduit slecht, annuleren mag. Niet geschoten is altijd mis, met thuis zitten krijgen we ze zeker niet voor de lens. En zo komt het dat we zondag 12 juni in Barchem zijn. We treffen elkaar op een zonnig terras waar we met een lekker hapje en drankje even bijkletsen. Als we tegen half 4 de hoek omslaan  naar Hans barst de regen los. Er zitten nog 3 fotografen te wachten en na de koffie vertrekken we toch maar naar de hutjes.

Als we geparkeerd hebben, kunnen we de auto niet uit, zo hoost het. Buienradar belooft nog veel meer neerslag en onweer. Na 15 minuten wordt het iets minder en wagen we het erop. Eenmaal geïnstalleerd in onze hutten wordt het droog en blijft het droog!

Op dit moment zijn de vier jongen uitgevlogen en is er volop activiteit rondom de kast.
Het eerste uur is het stil, er is geen vogel te bekennen. Er wordt heen en weer geappt en Hans zorgt voor extra voer in de vorm van meelwormen. Dat helpt! De show begint.

De oude steenuilen komen als eerste in beeld. Zodra de jongen uit de kast komen, krijgen ze het druk met af- en aanvliegen om ze te voeren. De meelwormen vinden gretig aftrek.

Maar wat echt vult is een lekkere muis.

Het licht neemt af en het wordt tijd om af te sluiten. Nog even wat foto's met wat meer omgeving erbij.

Hans haalt ons op en we laten dol enthousiast onze beelden zien. Als we in de auto zitten, begint het weer te regenen. Onderweg naar huis valt de ene stortbui na de nadere, maar mijn dag kan niet meer stuk.
 

Watervogels

Het is eind april en Loes en ik hebben vakantie, dus maken we leuke fotoplannen. De weersvooruitzichten zijn ronduit slecht, maar ons geplande uitstapje naar vogelkijkhut Balgzandpolder bij Den Helder laten we doorgaan. Al is het koud, we zitten in elk geval droog.
Bij deze hut heb je kans water- en wadvogels te zien in hun natuurlijke omgeving. Er is niets aangepast en er wordt niet gevoerd. Dat klinkt goed, maar dat betekent ook dat het echt tegen kan vallen. In het logboek schrijft iemand dat de opbrengst van die dag bestaat uit één enkele meerkoet.

De dag begint droog! Dat is al iets. Bij het binnengaan van de hut zien we in de hoeken ijs liggen. Hoezo koud?
We installeren ons en zien al vrij snel een tureluur door het water waden, lekker in tegenlicht.

Maar er zijn meer soorten, zoals twee visdiefjes die vlak voor onze neus op het schelpenstrandje gaan zitten.

Ook komt er een slobeend voorbij, maar meer als een registrerend plaatje krijg ik er niet van. Met het paartje Wintertalingen dat voorbij komt, lukt het beter. Wat een prachtige eenden soort is dit.

 

De hut heeft geen glas, maar is open. Daardoor kunnen we onze lenzen wat verder naar voren steken en deze oeverloper fotograferen. Hij loopt, zoals zijn naam al doet vermoeden, steeds links en rechts van de hut op de oever. Met grote poten om niet weg te zakken in de modder, maar daardoor ook veel slik mee omhoog trekkend.

 

 

 

 

 

Om half drie besluiten we even naar een dorpje te rijden om ons lekker op te warmen in een cafeetje.
Daarna slaat het weer om en begint het toch echt te hozen. Dat betekent vogels in de regen.

De kluten laten zich de hele dag door goed zien. Zelfs zo vaak dat we op een gegeven moment verzuchten: alweer een kluut. Toch blijven we knippen en ze krijgen binnenkort een apart blogje.

De buien zijn van korte duur en daarna klaart het weer aardig op. Op het einde van de dag zien we een steltloper, maar wat voor een?

 

 

Het is een vrouwtje Rosse Grutto, waarmee we onze vogelrijke dag afsluiten. Rond 19.30 uur verlaten we tevreden de hut.