In de branding

 

 



Mijn vorige blog "Landschappen op Texel" eindig ik met de vraag of we het droog houden aan zee. Nou dankzij onze waadpakken is dat gelukt. Wat zijn die ideaal. We gaan tegen zonsondergang naar Paal 9 om de golven en de ondergaande zon vast te leggen. We zijn bijna te laat. Het is vloed en van de pier is nog maar weinig meer te zien.

 

 

 

 

De stenen in het water verdwijnen snel uit beeld als het water stijgt. Ze zorgen er nog wel voor dat er mooie stromingen en patronen ontstaan.

 

 

 

 

Er is een behoorlijke deining. Wat een kracht hebben de golven. Ik heb even een klein stukje gefilmd:

 

 

Door het waadpak en mijn stevige statief durf ik wel de zee in. Toch is het uitkijken geblazen. Maar ik sta letterlijk in de branding de golven te fotograferen. Wat is dit genieten!
De zon gaat bijna onder en het warme licht kleurt het water roze/oranje. Ik probeer mijn lens mee te bewegen in de richting van de golven.

 

 

Spectaculair wordt de zonsondergang niet, maar de golfslag en het warme licht waren al zo prachtig dat het eigenlijk al niet meer uitmaakt.

 

 

Zo eindigt weer een gezellig uitstapje van "The Picture Girls", een naam die Yvonne ons gegeven heeft na alle bijnamen die we inmiddels verzameld hebben ;-)

 

In februari op Texel nemen we 's middags op het strand even de tijd om een portretje te maken met de vuurtoren in de achtergrond.

 

Landschappen op Texel

 

Eind februari nemen Yvonne, Loes en ik de boot naar Texel. Heerlijk een paar dagen samen uitwaaien aan zee én op pad om landschappen te fotograferen. Geen alledaags werk voor ons drieën.

 

 

De eerste dag gaat grotendeels voorbij aan reistijd en boodschappen, maar we staan op tijd in de Slufter voor de zonsondergang. Wat een weids landschap! Ben je met macro op je eigen vierkante meter bezig, nu moeten we ervoor zorgen op een lijn te blijven omdat we anders in elkaars beeld staan.

 

 

De zon daalt, maar dat gebeurt buiten ons gezichtsveld. De lucht trekt dicht en we krijgen niet meer dan een roze gloed te zien. Jammer, maar dat is het lot van een landschapsfotograaf. We hebben de komende dagen nog meer kansen.

 

De eerst volgende kans is de zonsopkomst de volgende dag. Opnieuw gewapend met statief en filters klimmen we over de dijk in De Cocksdorp.

We zijn op tijd aanwezig en zoeken een plekje bij de paaltjes en stenen. Het is goed dat we geen haast hebben, want ik merk dat ik veel te ver van het water af begin. Steeds een stapje naar voren zorgt dat de lelijke stenen en modder uit beeld verdwijnen.

Dan blijft het hopen en afwachten wat de opkomende zon gaat doen. Tja, helaas niet zo veel. De lucht kleurt maar een beetje.
Gelukkig werken de vogels op de paaltjes mee door de 10 sec belichtingstijd bijna zo goed als stil te zitten.

De hele dag ligt nog voor ons open. Wat staat er nog meer op ons wensenlijstje? De vuurtoren, de duinen en het strand. Een mooie combi mag ook. Dat gaan we 's middags proberen.

 Helaas werkt het licht absoluut niet mee. We proberen van alles, maar het wordt niet veel.

Onze hoop vestigen we op de zonsondergang. We kiezen de pier bij de vuurtoren als locatie, maar als we er staan, zien we dat het 'm niet gaat worden. Wat te doen? Snel springen we in de auto en rijden naar Kaap Noord. We hopen op een mooie tint in de lucht als achtergrond voor de steigerpalen.

De lucht kleurt maar een klein beetje, toch zijn we blij dat we onze plannen omgegooid hebben.

Deze opname vind ik in zwart/wit ook wel goed uitkomen.

 

En als dan het licht uitgaat, doet de vuurtoren wat hij hoort te doen. Door wat verder het water in te lopen krijg ik de weerschijn in het water.

 

De volgende dag begint met regen, maar of we het droog houden zal in een ander blog te zien zijn.