Waarom heet een bergeend zo?

Nederland staat bekend om haar platte, laaggelegen polderland. Toch hebben we een vogel die bergeend heet.

De bergeend heeft een rare naam. Het begint er al mee dat de bergeend geen echte eend is. Het is een  halfgans, een eendachtige watervogel die wat formaat ( 55 tot 65 cm) tussen een eend en een gans in zit.

De naam bergeend heeft niets te maken met de bergen in betekenis van hoge heuvels, maar met het bergen (grootbrengen) van veel jongen.

Een andere verklaring die ik gevonden heb is dat de eend haar eieren verbergt. Ze legt de eieren namelijk in holen zoals konijnenholen.
Op Texel zie ik bij De Petten deze bolletjes in het water dobberen:

Wat zijn dat nou?

Het blijken jonge bergeendjes te zijn, die even zonder toezicht rond zwemmen. Op het ieniemienie eilandje staat een volwassen bergeend. Als er een tweede bergeend bij komt staan, lijkt die flink te worden aangesproken op het niet goed uitvoeren van zijn toezichthoudende taak.

De bergeend springt zelf het water in en de jonkies worden met ferme vleugelslag het water uitgebonjourd. De falende bergeend buigt nederig het hoofd.
De kleine eendjes zijn ook diep onder de indruk. Kijk ze maar eens vaart maken.

Ma foetert nog een keer. De veren worden even droog gewapperd.

Maar als dan iedereen weer veilig bij elkaar is, lijkt de rust weer te keren en kunnen ze overgaan tot de orde van de dag: veren poetsen.

De jonge bergeendjes zijn leuke beestjes om te zien met hun bruin-witte donskleed.

Ach en als je nog maar net komt kijken, dan is er op het vaste land ook nog van alles te ontdekken.

Fris groen gras en leuke bloempjes.

Wie komen we hier nu tegen? Een van de grauwe ganzen uit de soepganzen serie!

Daar heb je geen gevaar van te duchten. Nog even een stukje verderop...... totdat je weer naar huis toe moet.

Dat gold ook voor mij, toen ik deze serie maakte op Texel.

Lepelaars op Texel

Op Texel broedt een kolonie lepelaars bij de Geul aan de Mokweg. Vanaf het uitzichtspunt heb je zicht op de lepelaars en aalscholvers. Helaas zitten ze vanaf daar veel te ver weg voor een beetje foto.

Gelukkig waren er ook een paar aan het fourageren in het Wagejot. De regen leek hen niks te doen.

De lepelaar is vooral goed te herkennen aan zijn lepelvormige snavel, waarmee hij visjes zoals stekelbaarsjes uit het water haalt.

Beet! 

 Hap...

Slik .....

Weg .....

En een nieuwe poging:

weer beet.
De lepelaar in zomerkleed heeft een gele borstband en een afhangende kuif. Nou ja die kuift hangt af als het niet waait. Met wind tegen wordt het een punkkapsel.

In 1970 waren er bijna geen lepelaars meer. Nu broeden er ongeveer 1.000 paar in Nederland.

Op de achtergrond een paar rosse grutto's. Bij deze vogels loopt de snavel aan het einde een beetje omhoog. De rosse grutto's broeden niet in Nederland.

Er zitten ook gewone grutto's op Texel.

Bij deze lepelaars liep een tureluur.

Die zitten er op Texel ook vrij veel.

Aan het bordje te zien, is het niet voor het eerst dat ze hier gaan zitten.

Nog even een lepelaar in de vlucht. Bij elk blogbericht leer ik wel weer iets bij.  Zo las ik op Wikipedia dat de lepelaar onze nationale vogel is.
Kijk dat wist ik dus echt niet.

Het is weer een lang bericht geworden, maar ik heb ook zo veel gefotografeerd die twee dagen. Daarom heb ik heb de tekst maar wat korter gehouden :)

Soepganzen

Deel twee van mijn fototrip naar Texel gaat over de ganzen die ik daar gezien heb.
Nou is mijn kennis over ganzen zeer beperkt. Wat ik weet, heb ik van het lezen en bekijken van andere blogs.

Zo weet ik inmiddels dat er veel verschillende soorten zijn. Zoals de Indische gans, nijlgans, rietgans, brandgans, grauwe gans, kolgans, rotgans. Maar wie is wie?
Bij De Petten trof ik deze groep ganzen. Grauwe ganzen lijkt me zo.

Ganzen komen voor in open landschappen met weinig beschutting. Omdat ze in grote groepen leven is er altijd wel een vogel die waakzaam om zich heen kijkt en potentieel gevaar ontdekt. Deze foto vind ik leuk omdat ze allemaal heel alert zijn. Alle kopjes zijn te zien en samen zien ze alles.

Dit jong liep ergens aan de oever van een kreekje, moederziel alleen. Ganzen zijn eigenlijk toch echte groepsdieren.

Bij De Petten zaten verscholen in het gras deze steenlopers. Helaas bleven ze op grote afstand.

En bij Wagejot en Utopia liepen wat bontbekpleviertjes rond. Ook niet echt binnen hand-/lensbereik.

Op woensdag wordt het om een uur of 5 droog en klaart het op, de zon gaat zelfs schijnen.
Als ik in de auto zit en voorbij een mooie berm vol met wilde margrieten rijd, zie ik twee witte kopjes boven de bloemen uitsteken.

Het zijn mooie witte ganzen. Mmm, leven die zo vrij in de natuur? Even googlen.
Het blijkt om Soepganzen te gaan:

Verwilderde boerderijganzen (met witte, bruine en gecombineerde varianten) gaan als 'soepgans' door het leven en kunnen op de meest bizarre plaatsen aangetroffen worden, ook tussen wilde grauwe ganzen. Deze vogels zijn vaak minder schuw en vertonen een afwijkende poot- of snavelkleur of een verenkleed dat niet overeenkomt met de wilde grauwe gans.
In feite is er geen beschrijving mogelijk van de soepgans. Binnen deze groep horen ook kruisingen tussen diverse ganzensoorten onderling.



Net als zwanen zijn ganzen monogaam en paartjes blijven hun leven lang bij elkaar.

Kluut

Eind mei en begin juni plaatste Marion op haar blog Leven prachtige foto's van weide- en watervogels. Die maakte ze op Texel. Ik vind ze zo ontzettend mooi dat ik dan ook heel graag  naar Texel wil. Omdat jonge vogeltjes snel groot zijn, mag ik daar niet te lang mee wachten.
(Door op een foto te klikken , kun je hem in een groter formaat bekijken)

De weersvoorspellingen zijn dramatisch. Ik twijfel en besluit om niet te gaan. Dat betekent dat het er dit jaar niet meer inzit. Op dinsdagavond denk ik, ik ga wel. Zo sta ik woensdag"ochtend" om 4 uur naast mijn bed. Al iets voor 9 uur zet ik voor het eerst voet op Texels grondgebied. Wat is het hier mooi!
Ondanks de regen, die tot 5 uur 's middags aanhoudt, geniet ik.

Ik begin met fotograferen vanuit de auto. Maar vanaf een rijstzak geeft dat gauw onscherpte. Regenbroek en jas aan, pet op, hoes over de camera en dan lekker buiten onder aan de dijk in het gras. Op Marion's blog had ik al gelezen wat mooie plekjes zijn.
Ik blijf  de hele dag bezig aan de oostzijde van het eiland: Ottersaat, Wagejot en Utopia.
In dit blog de resultaten van de klutenfoto's.

Door de extreem lange poten en het geheel zwart met witte verenkleed is de kluut in Nederland een opvallende vogel. De kluut is de enige vogel in Europa met een duidelijk omhoog gebogen snavel.

Met behulp van deze snavel vangt de kluut op een bijzonder manier zijn voedsel. Het voedsel zoals insecten en kleine kreeftjes vangt hij in ondiep water. Hij beweegt zijn kop in een maaiende beweging op en neer door de modder, net zoals de lepelaar.

Er is geen verschil in uiterlijk tussen mannetjes en vrouwtjes.

Kluten komen van nature o.a. voor in Nederland en België en zijn er ook broedvogel. Mei- juni is de tijd van het broeden en de pullen.

De kluut broedt in kolonies, zowel langs de kust als verder landinwaarts in moerassen of bij ondiepe plassen met zout of brak water. Het nest bestaat uit een kuiltje met wat plantendelen, waarin ongeveer vier eieren gelegd worden. Na het uitkomen van de eieren verlaten de jongen het nest meteen en gaan zelfstandig op zoek naar voedsel.

De jongen hebben een bruinige tekening op de bovenkant.

Only the lonely

Tegen de avond dwaalt een klutenjong een beetje af en raakt even buiten het wakend oog van zijn moeder. Als hij dan te dicht bij het territorium van een andere kluut komt, wordt het menens. De betreffende kluut rent op het jong af en grijpt hem bij zijn nek. Daarbij schudt hij het jong hardhandig op en neer. Dat jong zet het op een krijsen, waarop de gealarmeerde moeder komt aangesneld.

Er volgt een korte schermutseling waarbij het jong wordt losgelaten en snel de benen neemt.

Klutenmoeders zijn  zorgzaam. Als het regent schuilen de jongen onder hun vleugels en lijf.

Kan ik er ook nog bij?

Tel de poten.
Ik kom tot 12. Dat betekent dat er 5 jonge kluutjes zitten te schuilen!

Twee hele dagen fotograferen op Texel leverde me heel veel foto's op. Er verschijnen dus nog meer blogs.