Icarusblauwtjes

In het gebied waar ik de zwartsprietdikkopjes fotografeerde, komen ook Icarusblauwtjes voor. Een aantal jaren geleden vlogen ze daar massaal rond. Dit jaar tref ik er maar een paar aan.
Nou viel het sowieso erg tegen deze zomer met de vlinders, in mijn beleving tenminste.

Het leuke van de vroege ochtenden is dat naarmate dat de zon hoger komt te staan, er meer te zien is. Aanvankelijk zit alles diep verscholen in het gras en plotseling zie ik boven aan het gras een vlinder hangen die er eerder toch echt niet was. Of lette ik even niet goed op? Ik twijfel meteen aan mezelf.

De Icarusblauwtjes hangen 's morgens als ze nog nat zijn van de dauw met hun kopje naar beneden aan de grasstengel.

Ik probeer het vlindertje te fotograferen in zijn omgeving, dus hangend in het gras. Maar ik twijfel of de omgeving zo niet te druk wordt.

Een nadeel van het stijgen van de zon is het harder wordende licht. Ik scherm het wel af met een wit parapluutje, zodat de vlinder in de schaduw blijft, maar op een gegeven moment is het over. Dan wordt het licht te hard.

Icarus vrouwtje

Dat is het moment dat de vlinder zijn of haar vleugels spreidt. Ook al zit je erop te wachten, dat moment te vangen is soms heel moeilijk. De ene keer duurt het lang en ben je even afgeleid en de andere keer maar kort en was je er nog niet op bedacht. Vaak is de vlinder je te snel af en zit je beduusd te kijken naar een leeg grassprietje.

Icarus mannetje