De hei op en weer eraf

Sonse Heide

Graag wil ik jullie bedanken voor jullie lieve reacties en felicitaties, maar roem is vluchtig, dus gauw weer over naar de orde van de dag. Leuk was het wel!

's Morgensvroeg op 9 september is de Sonse Heide bedekt met laaghangende mist. De zon komt bijna op en tovert de dauwdruppels tot fonkelende kristalletjes die alles bedekken. Waar je ook kijkt alles is mooi.

Van een langharige rups is bijna niets meer te zien. Alle haartjes zijn bedekt met druppeltjes.

Op deze heide zijn droge en natte gedeelten. Op het droge gedeelte groeit struikheide.

struikheide

Maar de dopheide heeft een natter gebied nodig.

dopheide

rood bekertjesmos

Ook dicht bij huis ligt de Oirschotse Heide.
Op een mooie zomerse zondag wandelen we daar met onze honden. Het militaire terrein is al sinds mensenheugenis een wandelgebied en af en toe houden de militairen er hun oefeningen. We komen daar al jarenlang.

Sinds kort is de weg die er doorheen loopt afgesloten met een dranghek. Maar iemand heeft het hek omver gereden en de weg is weer open.

de gewone aardhommel

We parkeren zoals altijd de auto in de berm en wandelen de hei op.

boomblauwtje

Blauwooggrasmot

heivlinder

Als ik een atalanta zie fladderen ga ik er achteraan. Van het pad af, de hei in. Het wemelt er van de atalanta's. Ze bereiden zich voor op hun grote trek naar het warmere zuiden. Ze vliegen tot Zuid Frankrijk of nog verder.

atalanta

Ze zitten vooral op de bessen van de Amerikaanse vogelkers (of is het de vuilboom?) en doen zich te goed aan het sap om een reserve op te bouwen. Toevallig stond hierover in deze week een uitgebreid artikel in het Eindovens Dagblad.

De honden snuffelen wat rond, het zijn inmiddels oude beestjes en jagen doen ze niet meer. Manlief ligt languit in de zon en waant zich in hemelse sferen tussen al die vlinders en ik haal mijn hart op door met mijn camera rond te struinen. Hoe ideaal kan je zondagmiddag eruit zien?

Dan verschijnt er een auto van de Koninklijke Marechaussee. Twee mannen in uniform stappen uit en we voelen de bui al hangen. Of we weten dat we in overtreding zijn?
Uhh..?

1. De bordjes verboden van de paden af te gaan niet gezien?
Jawel maar die legervoertuigen beschadigen waarschijnlijk heel wat meer, dacht ik zo.

2. De honden zijn niet aangelijnd.
Dat klopt, het is zelfs zo erg dat we geen riemen bij ons hebben :(

3. De auto staat daar geparkeerd waar hij niet mag staan.
O?

4. De weg is afgesloten, heeft u het bord niet gezien?
Hier past alleen een gepast zwijgen.

Of we ooit eerder hierop aangesproken zijn? Nee, echt niet. In al die jaren nog nooit iemand gezien.
We beloven meteen, via het pad, terug te lopen naar de auto en komen er met deze waarschuwing vanaf. We hebben ook geen legitimatie bij ons, dus als ze gewild hadden, hadden ze flink kunnen schrijven. Gelukkig doen ze dat niet en blijft het een leuke, zonnige zondagmiddag. Alleen de wandeling wordt een stuk korter.

(p.s. De verschillende insecten zijn van eerdere heidewandelingen dit jaar )

Roots natuurfotowedstrijd

20 augustus ontving ik  onderstaand e-mailbericht:

Gefeliciteerd!

Je hebt meegedaan aan de Roots-fotowedstrijd van het jaar en jij bent een van de vijftien winnaars.

Hierbij willen we jou uitnodigen voor de prijsuitreiking die op 22 september zal plaatsvinden van 10.00 tot 15.00 in kasteel Groeneveld te Baarn.

Meerdere informatie over deze dag volgt nog.

Ook ontvangen wij graag je adresgegevens zodat wij de Natuuragenda 2013 - met daarin je winnende foto - kunnen toesturen.

Alvast bedankt voor de moeite.

 

Met een big smile op mijn gezicht verstuur ik mijn gegevens en geen dank hoor :)

 

Nog dezelfde week ontvang ik de agenda en ben erg benieuwd om welke foto het gaat.

In april staat de vossenfoto die ik opstuurde. Leuk.

 

 

Maar de agenda staat vol mooie foto's en ik blader driftig verder. Ook Michel Verhoeven staat er met 2 prachtige foto's in en van Ron Kool staat een mooie fitis geplaatst.

Tot mijn verbazing staat er bij de maand juli nog een foto van mij, de actiefoto van een pimpelmees met een koolmees.

 

 

Maar met welke foto ben ik in de prijzen gevallen?

Daarvoor ging ik gisteren op pad naar Baarn in Utrecht, waar op Kasteel Groeneveld de prijsuitreiking zal plaatsvinden.

 

 

 

 

Na een erg lange autorit (omleidingen, afgesloten wegen en files) kom ik (veel te laat) aan op het prachtige kasteel. Loes Belovics die meegaat als introducee (en mentale ondersteuning) is er al.

Na de openingstoespraak komt er een presentatie door fotograaf Theo Bosboom met beelden uit zijn nieuwste boek "IJsland puur". Er wordt even aan de inwendige mens gedacht met een snelle high-tea waarna het belangrijkste onderdeel van start gaat: De prijsuitreiking.

Op de site van Rootsmagazine staat:
De spanning was van de gezichten te lezen, iedereen wist wel dat hij of zij een prijs had gewonnen, maar niemand wist precies welke. Hoofdredacteur hield de spanning er tijdens haar openingswoord goed in.
Dat is wel te zien:

 

In augustus kwamen we Wendy tegen op de hei. Zij was, net als Loes en ik, op pad om reeën te fotograferen. Laat zij nu met een reeënfoto meedingen voor dezelfde prijs als ik. Gezellig naast elkaar wachten we vol spanning af naar wat de uitslag zal zijn.

Er zijn 7 eerste en 7 tweede prijzen, verdeeld over de categorieën Art of Nature, Vogels, Landschap, Insecten, Andere dieren, Plantenrijk en Jongeren t/m 17 jaar. De hoofdprijs oftewel de EigenWijzeprijs gaat naar een foto van een hooiwagen.

Maar de eerste prijs voor de categorie "Overige dieren" is voor mij :)
 

 

 

 

 

Naast de eer en de felicitaties zijn er een mooie bos bloemen, de winnende foto op groot formaat en een cadeaubon.

 

 

Nog even apentrots poseren voor de winnende foto.

 

 

De uitslag van deze wedstrijd staat in de nieuwe Roots die volgende week in de winkel ligt. Alle bezoekers kregen gisteren een exemplaar mee. Ook op de site staat al een mooi artikel met verschillende foto's:

http://www.rootsmagazine.nl/2012/09/23/winnaars-roots-fotowedstrijd-gehuldigd/

 

En wat doe je dan na afloop? Je camera pakken en weer op pad gaan. Want de herfst is begonnen en de inzending voor de nieuwe wedstrijd is al over een half jaartje.

 

 

 

Ik hou van dauw

Al begin augustus ga ik 's morgens heel vroeg op pad voor insecten met dauw. Het liefste icarusblauwtjes maar ook libellen staan op mijn verlanglijstje.
Maar door de warme temperaturen 's nachts is er helemaal geen dauw!

Na een paar weken is er wel dauw, maar zijn er geen libellen. Ik moet me tevreden stellen met juffers, vliegen en spinnen.

 


Een beetje dauw is nog zichtbaar.

 

 

Tijd voor een close-upje. Er zitten zelfs dauwdruppels op de oogbol.

Deze juffer speelde even het aloude spelletje kiekeboe:














Inmiddels is het september en daalt de temperatuur 's nachts al weer flink en dauw is er volop. De hei staat in bloei en bij een wandeling over de Sonse Heide worden we omringd door steenrode heidelibellen. Het wemelt ervan.
Mijn plan is duidelijk: morgenochtend sta ik voor zonsopkomst hier klaar met mijn camera.

Het is prachtig. Overal waar je kijkt zitten spinnenwebben, allemaal versierd met dauwdruppeltjes.
Maar hoe ik ook zoek er is geen libel te bekennen, niet een.

Dus ook nu moet ik me zoet houden met spinnen en juffers. De juffers komen nu, de spinnen een andere keer.

 

Door de laaghangende mist is het heel vochtig. De juffers veranderen in kleine juweeltjes.

 

Op zich geen probleem om me hiermee zoet te houden. Maar toch wil ik graag een keer libellen met dauw fotograferen. Ik heb tussen het gras gezocht, maar ook in bomen gekeken. Op internet las ik dat je moet wachten op een dag die plotseling met slecht weer eindigt en dat je dan de volgende ochtend op pad moet gaan. Weet iemand of dit klopt?
Ze moeten toch ergens zitten?

Bedankt voor je bezoekje en evt. reactie.

Gevaarlijk of ongevaarlijk?

In deze laatste nazomerse weken is het heerlijk om met de macrolens op pad te gaan. Eigenlijk kan je op elke vierkante meter wel iets leuks of interessants ontdekken.

Als je vroeg op pad gaat is een gewone vlieg ineens een stuk aantrekkelijker om te fotograferen.

De dauwdruppels toveren een ordinaire vlieg om in een sprankelend wezentje.

Het lastige van dit soort macrowerk is het vinden van de juiste naam. Zoals die van bovenstaand insect. Het is een rover, want hij zit hier te smikkelen van een klein insectje dat hij met huid en haar aan het oppeuzelen is. Je ziet nog net een vleugeltje uit zijn bek steken. Het blijkt een strontvlieg te zijn.

Ook dit is geen lieverdje maar mooi is hij wel van zo dichtbij. Het is een roofvlieg, een daas denk ik.
En voor een beet (hij kan niet steken want hij heeft geen angel) is iedereen huiverig, dat doet even gemeen pijn. Coby helpt met juiste namen: Het is een roofvlieg, geen daas en hij kan niet bijten. Hij heet Machimus Atricapillis.

Deze bij ziet er veel vreedzamer uit, hij zal niet snel steken, alleen als hij in gevaar is. Coby schrijft: Hij heet Blinde Bij maar het is geen bij, het is een zweefvlieg.

Toch maakt de onschuldige zweefvlieg met zijn gestreepte pyjama gebruik van het imago van de gevaarlijke, stekende bijen- en wespensoorten om zelf veilig te zijn voor allerlei vijanden.

Deze zweefvlieg zat 's morgen te drogen in de opkomende zon en poetste wat dauwdruppels van zijn vleugels en ogen.

Zelfs een langpootmug, nou niet echt het meest gefotografeerde insect door bloggers, kan met wat dauw erop, toch wel de moeite waard zijn. Misschien ooit irritant maar verder ongevaarlijk deze soort.

O jee, dit blog gaat lang worden. Er zijn zo veel verschillende soorten insecten.

Wat te denken van de schorpioenvlieg?

Met het uitseeksel aan zijn achterlijf  lijkt het mannetje een beetje op een schorpioen, maar deze vlieg is totaal onschuldig. Hij heeft geen angel en gebruikt dit uitsteeksel alleen maar bij het paren.

Hier poetst hij zijn lange voelsprieten. Hij klemt ze tussen de voorpoten en trekt de sprieten er langzaam tussenuit.

Zijn linker voelspriet trilt nog even na.

In de dierenwereld is de kleur rood vaak een waarschuwing: Pas op, ik ben giftig!

Uit onderzoek blijkt dat deze vuurwantsen door sommige vogels zoals vinken en gorzen wel en door andere vogels zoals staartmeesjes niet gegeten worden.

Ze zitten vaak op de stam van lindebomen en ook op Malva, kaasjeskruid.

Ze kunnen niet vliegen en zijn verder niet gevaarlijk.

Als laatste deze fraaie sprinkhaan. Ongevaarlijk natuurlijk.

Hoewel? In grote aantallen kunnen ze hele akkers leegvreten en een echte plaag vormen.
Dus het is maar hoe je dit bekijkt, vanuit welk oogpunt.
Maar interessant en boeiend is de macro wereld in elk geval.