Heeeel klein

 

 

 

 

Eind oktober plaats ik een blog met de titel Hoe kleiner hoe fijner. Tijdens ons uitstapje naar de Veluwe maken Loes en ik dat waar.

Ik heb nog nooit een beukentaailing gezien en verwonder me over de foto's die ervan verschijnen. Het beukenbos rondom ons huisje is een uitgelezen plek om ernaar op zoek te gaan. Wat blijkt, als je er eenmaal een vindt, heb je de volgende ook snel in de gaten.

 

 

Muizenstaartjes staan er bij ons in het bos veel, maar voor Loes zijn ze vrij nieuw. Dus dat is al een leuk begin. Helemaal als je ze in je eigen tuintje kunt fotograferen.

Paarse knoopzwammetjes staan op een berk die we steeds passeren. Ik heb er eerder dit jaar al gefotografeerd, maar het blijft leuk om te kijken of je er iets mee kunt. Net als waterdruppels in een web. Helaas zijn er geen mooie wielwebben.

We blijven zoeken naar kleine onderwerpen en op een stronk van een omgevallen boom zien we een transparant vormpje van 1 a 2 cm groot. Een soort slijmzwam? Geen idee wat het is. Het lukt me niet om hier een goede, sfeervolle opname van te maken. Maar omdat het zo apart is, plaats ik er toch een foto van in mijn blog.

Op dit plekje in het bos blijven we uren hangen, want het kan nog veel kleiner allemaal.
Loes heeft al eens slijmzwammetjes gefotografeerd en die vinden we hier ook. Hiervoor heb je echt tussenringen nodig. Met alleen een macrolens kom je er niet.

Maar wat is het lastig om vanaf een rijstzak en met tussenringen de scherpte goed te krijgen. Het kantelbaarschermpje is dan super handig. Helaas past mijn afstandsbediening niet op mijn D750. Met spiegel opklappen en gebruik van de zelfontspanner gaat het nog heel vaak mis. Tja, goede voorbereiding is het halve werk.

Vermoedelijk zijn dit draadwatjes. De slijmzwammetjes veranderen van kleur als ze ouder/rijper worden. Nog weer later worden het watjes. Loes heeft foto's van de verschillende stadia: Klein kleiner kleinst
Hier vinden we ook een stukje schors met zeer kleine bolletjes erop. Het lijken wel potloodpuntjes, niet hoger dan 2 mm. Met het blote oog nauwelijks zichtbaar. Maar het gebruik van tussenringen leidt tot een landschap vol met kleine zwammetjes, een soort stuifzwammen.

 

Pas 's avonds op de laptop zien we hoe prachtig ze zijn en we gaan dan ook terug voor een nieuwe poging.

 

 

Wat voor soort het is weten we niet zeker, maar we denken aan grijswitte kalkkopjes.

 

De laatste ochtend blijven we nog fotograferen in de tuin. Ook daar vinden we wat kleine onderwerpen. Als ik met de tussenringen inzoom op de hoed van een hazenpootje verschijnt er weer een prachtig minilandschap. Het lijkt alsof het ijskristallen zijn.

 

 

 

In de afgevallen herfstbladeren klimt een klein ieniemienie slakje omhoog, tegen een steeltje van een blad op. Zijn slakkenhuisje is prachtig getekend.

 

En daar liggend op de grond valt mijn oog op een beukentaailing. Zo is de cirkel weer rond. 

 

 

 

Door de bladeren het bos niet meer zien

 

In oktober ga ik naar Landgoed De Baest om paddenstoelen te fotograferen. Eenmaal buiten het dorp blijkt het mistig te zijn en ik hoop op mist in het bos. Dat valt een beetje tegen, maar er is genoeg om wat sfeer te krijgen. Door het landgoed stromen de Grote en de Kleine Beerze. Ik vind het er altijd prachtig tussen de beuken. Het is 18 oktober en de bladeren zijn nog groen.

 

 

 

Een weekje later ga ik met Loes een paar dagen naar de Veluwe. In mijn vorige blog schreef ik over de hazenpootjes die we daar zagen. Ook daar zaten we bij een beukenbos. Vanaf ons huisje konden we zo het bos in lopen.

 

 

 

Op een ochtend zijn we op pad met de macrolens, als er zonneharpen tussen de bomen door vallen. Prachtig natuurlijk. Met de macro heb je dan niet de meest ideale lens bij de hand. Maar met een macro kun je nog wel iets meer dan alleen plat op de grond werken.



 

 

 

Tijd voor een "paddenstoel in het bos" plaatje. Aan de voet van een oude boom staat deze bundel zwammen. Ik dacht aan honingzwammen, maar daar ben ik helemaal niet meer zeker van. Wie het weet mag het zeggen.

 

 

Een paar meter verderop valt het zonlicht prachtig tussen de bomen door, door de bladeren heen die al behoorlijk aan het verkleuren zijn.

We blijven eigenlijk veel te lang bezig met grote en kleine zwammen en komen tijd te kort voor het spelen met de bladeren dat ook nog op ons lijstje stond. We vinden alles veel te leuk.
Maar iets hebben we wel gedaan. Loes ontdekt mooie randjes rondom afgevallen blad in een plas. De reflectie van de lucht in het water geeft het beeld iets extra's.

Tot slot blaadjes aan een tak. Nog helemaal groen zie ik nu pas. Dom dat je dat op dat moment niet ziet. Volgend jaar opnieuw proberen. Over de laatste ben ik zelf wel tevreden. Hoewel ook hier mogen de blaadjes geler zijn en misschien een enkel takje, maar vooruit de achtergrond is mooi.

 

Hazenpootjes

 

Het is herfst en je koopt een nieuwe macrolens. Je boekt samen met een vriendin een huisje op de Veluwe. Het is heerlijk weer. Wat krijg je dan? Paddenstoelen!

 

Ik heb herfstvakantie en ga met Loes een paar dagen de herfst fotograferen. We zitten in een huisje op een landgoed en kunnen vanuit de tuin zo een prachtig beukenbos in lopen. Maar voor deze foto's hoeven we niet eens op pad. In ons tuintje groeien hazenpootjes. Die wil ik al heel lang eens van dichtbij bekijken ;-)

Als we op zondag arriveren lijken ze al ver heen te zijn. Maar als we wat beter kijken, zien we aan de voet van een steel kleine kopjes boven de grond uitsteken. De volgende dag staan er volgroeide exemplaren. Wat gaat dat snel.



 

Het is even zoeken op ons gazonnetje naar het mooie licht. Hazenpootjes zijn nog relatief groot en zoals ik vorige keer schreef: Hoe kleiner hoe fijner. Ik heb een nieuwe macrolens gekocht. De Sigma 150mm en ook dat is even wennen. Je moet wat meer afstand houden in vergelijking met een 90 mm.

 

Maar we hebben zeeën van tijd en koffie bij de hand. Het wordt flink stoeien met de scherptediepte. De hazenpootjes staan in het gras en wat kunnen die sprieten hinderlijk in de weg staan.

 

 

Met het zonlicht dat tussen de bomen door op afgevallen beukenblad valt, ontstaat warm licht in de achtergrond.

 

We zijn deze dagen ook bezig geweest met de tussenringen. Onvoorstelbaar wat je dan te zien krijgt.
Bij onderstaande foto heb ik scherp gesteld op het midden van de bovenkant van de hoed van het hazenpootje.
De hoed had een mooie structuur, een beetje viltachtig.

 

 

 

 

Als ik nog dieper inzoom, verschijnt er een prachtig landschapje met mooie kristallen. Ik vond hazenpootjes al mooi, maar op deze manier zijn ze fantastisch.

We hebben niet alleen maar paddenstoelen gefotografeerd, maar wel veel. Op de blog van Loes zie je een ander onderwerp: Bekers en bubbels