Snorren en fluiten (-kruid)

Begin mei neemt Loes me mee naar Spanderswoud waar ze daslook weet te staan. Al gauw liggen we tussen de bloemetjes omringd door uienlucht. Maar de inspiratie wil niet komen. Na een lange strijd wijk ik uit naar het fluitenkruid dat er volop aanwezig is. Het licht valt op een grote beuk  waardoor we een mooie, zacht groene achtergrond krijgen.

 

 

 

Na verloop van tijd beproef ik mijn geluk nog een keer op het daslook. Niet echt overtuigend, maar ze mogen in het blog.

 

De volgende dag rijden we naar de Groene Jonker, een vogelgebied waar veel bloggers hun geluk wel eens beproeven.

Het waait behoorlijk en het valt niet mee om de rietzangers die midden in het riet zitten te fotograferen. Ze duiken onder in de begroeiing en klimmen langzaam aan naar boven toe.

 

Maar omdat ze steeds weer terugkeren naar hun stekje, lukt het me toch om een paar acceptabele plaatjes te maken.

 

 

Ook zien we een paar keer een rietgorsje. Maar ja die zitten of verkeerd ten opzichte van de zon, of op een hevig bewegende rietpluim. Meer als dit bewijsplaatje wordt het niet.

 

 

Dan maar even de aandacht verplaatsen naar het water, waar moeder eend haar kroost meeneemt op zoek naar wat lekkers.

 

 

 

 

Heel smakelijk ziet het er niet uit wat dit kleintje naar boven haalt. 

 

Tijdens ons rondje in de Groene Jonker horen we een snorrend geluid.
We hebben geluk. Een snor neemt uitgebreid de tijd om op een rietpluim zijn stem schor te zingen.
Af en toe vliegt hij weg om vervolgens terug te keren.

 

 

 

 Deze fluitende snor sluit dit blog af.

Weidevogels in de Eempolder

Zondag 4 mei ga ik voor een gezellige fotodag naar Loes. Wat we 's middags fotograferen zie je bij haar serie Witjes. Tegen de avond rijden we naar de Eempolder voor de weidevogels.
Loes wijst de weg naar de vogelboulevard. Daar zitten op weidepaaltjes en hekjes de vogels klaar om gefotografeerd te worden. Vanuit de mobiele schuilhut gaan we aan de slag.

 

 

Om iets meer te krijgen als alleen maar "vogel op paaltje"  proberen we het fluitenkruid erbij te krijgen of een grutto in het groen.



Mei betekent jonge vogeltjes, zoals hieronder een kuiken van een grutto. Ze zaten op grote afstand, dus deze foto is flink gecropt.

De tureluurs maken veel misbaar. Even later zien we waarom. Drie kleine tureluurtjes proberen de weg over te steken. Het lukt nog net om deze ene foto te maken voordat ze weer veilig verstopt zitten in het gras. Ook dit is een flinke uitsnede.

Er zijn nog meer jonge vogeltjes, want deze graspieper heeft een gevarieerd maaltje in haar snavel.

Op het einde van de weg zit een witte kwikstaart tegen een prachtige achtergrond. Ze schudt even lekker haar veren op.

We keren de auto en rijden de route nog een keer.

De muggen zwermen rondom ons heen, de zon daalt, het licht verandert. Het is 20.00 uur en het wordt tijd om dik tevreden op huis aan te gaan.

 

 

Jonge futen

Al een hele tijd staan de futenbalts en jonge futen op mijn wensenlijstje. Jonge futen had ik vorig jaar wel gezien maar ze bleven op te grote afstand. Ook nu ben ik al eens op pad gegaan, zonder resultaat. Maar vandaag, op zoek naar grutto's die ik niet vind, zie ik een fuut in het kanaal.
Met een klein gestreept kopje op zijn rug!

Ik volg ze een poos en zie dat het om 3 jongen gaat. Vader fuut schittert door afwezigheid, maar uiteindelijk sluit hij zich bij de rest van de familie aan. Ze zwemmen een hele poos, beide futen hebben een of twee jonge fuutjes op de rug. Ik hoop op voer momenten. De kleintjes zullen toch eens moeten eten?

Visjes, geen veertjes.

 

Eerst gaan de ouders hun veren in orde brengen. Een beetje lastig met dat jonge grut op je rug. Maar daar weet moeder wel raad mee:

Dan verdwijnt vader en keert terug met een grote vis.

De vis wordt aan de jonkies aangeboden, maar hij is voor elk van hen te groot.

Ze willen wel, maar het lukt gewoon niet. Eentje gaat bijna onder door het gewicht van de te grote vis.

Geen probleem, vader wil hem wel. Het kleintje kijkt naar hem op, bewonderend of afgunstig?

De volgende vis is een kleiner, dus geschikter exemplaar.

Veilig vanaf de rug van moeders wil hij de vis aannemen. Als hij er niet goed genoeg bij kan, rekt hij zijn nek gewoon nog een stukje verder uit.

Eentje heeft nu een vis gehad, maar de rest heeft ook honger. Dat laten jonge fuutjes duidelijk merken.

De foto's zijn van twee dagen.  De lichtomstandigheden waren anders en dat zie je aan de foto's. Het was leuk om dit futengezinnetje zo te volgen. De balts komt ook nog wel een keer, die houd ik gewoon te goed.

Tja en of moeder in dit verhaal moeder is en vader vader? Ik weet het niet, ik zie eerlijk gezegd geen verschil ;-)