Vlinderen in de zon?!

Tijdens ons weekendje in de Eifel praten we natuurlijk heel veel over fotograferen. We lachen om onze eerste vlinderfoto's die we vroeger maakten. Zonnig weer was mooi weer. Vlinders recht in de zon met hard licht en schaduwen. Nee, dan zijn we toch wel veranderd. Vlinders met dauw in het zachte ochtendlicht, daar gaan we voor.

Maar als we op een ochtend bij het verlaten van het veldje een Sleedoornpage in de felle zon op een berenklauw zien zitten, kunnen we het toch niet laten. De camera's worden snel uit de tas gehaald en er volgt een hele fotosessie. Dit is een soort die we nog niet eerder zagen en al zijn we geen soortenjagers, een nieuwe soort is natuurlijk leuk.

Zo'n nieuwe soort is de Bruine vuurvlinder ook. Met gesloten vleugels denk je in eerste instantie nog aan een blauwtje, maar het vlinderboek brengt uitkomst.

Als de zon het veld opwarmt en de vlinders gaan vliegen, willen we het gewoonlijk voor gezien houden. Maar op dat moment zie ik op de tweede ochtend iets blauws voorbij fladderen. Ik blijf het volgen met mijn ogen en zie dat het plaats neemt op een mooi paars bloemetje (Duifkruid?). Het blijkt niet één maar een paartje Icarusblauwtjes te zijn, volop bezig met een paring. Een uitgelezen kans om ze te fotograferen.
En ja hoor de zon schijnt! Maar met onze witte parapluutjes kunnen we schaduw creëren, zodat het zonlicht getemperd wordt.

Twee van die mooie vlindertjes. We willen een zachte achtergrond, maar wel met twee scherpe kopjes. Dat betekent veel draaien, schuiven en heel veel knippen. Soms zijn ze goed zichtbaar voor de een, maar gelukkig even later ook voor de ander, want echt stilzitten is er niet bij. Ze blijven tijdens het paren op zoek naar nectar.

Na gedane zaken komen ze los van elkaar en blijven nog een kort moment samen op de bloem zitten.
Het mannetje vliegt als eerste weg, het vrouwtje zit even alleen.

Maar dan keert het mannetje terug en verdwijnt het vrouwtje.

Wat een medewerking van die twee vlindertjes. Echt een cadeautje als je ze zo mag fotograferen, ook al schijnt de zon ;-)

Vlinderen in de Eifel

Al lang wil ik een keer naar de Eifel om vlinders te fotograferen. De parelmoervlinders vind ik zo mooi en zijn in Nederland bijna niet te vinden. Steeds is er een reden waarom een reisje richting Duitsland er niet in zit, tot afgelopen week. Samen met Loes ga ik naar het vlinderparadijs.
's Middags bezoeken we snel even het prachtige bloemenveldje voordat we naar ons vakantieadres gaan. Er fladderen veel soorten rond en we worden nog enthousiaster.

 

De volgende ochtend staan we om 6 uur op het veld. Klaar voor de actie. Maar hoe we ook zoeken, er is geen vlinder te bekennen. Om half 8 schroef ik enigszins teleurgesteld mijn helioslensje op mijn camera en ga maar aan de slag met bloemetjes met dauw. Uiteindelijk is dat ook een leuk onderwerp.

 

Maar als we dan tegen achten de eerste vlinder ontdekken, kan ons feestje toch eindelijk beginnen.

Het maakt dan niet eens meer uit dat het "maar een gewoon zwartsprietdikkopje" is, een soort die ik thuis ook regelmatig zie. Op de blaassilene wordt het toch weer een ander verhaal.

Maar dan bespeuren we toch echt een zilveren maan. De eerste parelmoervlinder die ik ooit zie en ik herken hem meteen.

Wow, de achtergrond lijkt hetzelfde patroon te hebben als de vlinder zelf. Als hij zijn vleugels spreidt, is hij duidelijk herkenbaar. Oei, dit is het moment waarop hij gaat vliegen.

Een andere ochtend, een ander exemplaar zit bij de grasklokjes.

Even kijken of een highkey opname nog iets kan toevoegen.

Samen doen met één vlinder heeft zo zijn beperkingen, maar je wordt gedwongen verschillende invalshoeken te kiezen en we overleggen over de compositie. Soms wisselen we elkaar even af. We raken aardig op elkaar ingespeeld.

Dan komt het moment dat hij is opgedroogd en warm genoeg is. Hij spreidt zijn vleugels en vertrekt. Ons met spijt, maar ook met tevredenheid achterlatend.