Oude Oranjetipjes

Met dit blog ga ik even terug in de tijd. Toen ik terugkwam uit Covarrubias (Spanje), was het begin mei en had ik nog een hele week vrij. Op dinsdagochtend sta ik vroeg in een weiland waar Pinksterbloemen bloeien. Alles is nat van de dauw.

 
Het is blijkbaar nog iets te vroeg voor de vlinders, want er fladdert nog niets rond. Maar de opkomende zon maakt samen met de dauwdruppels zelfs het gras mooi.

 

En ook de boterbloemen mogen er zo wel wezen.

Op de top van een grasspriet zit dit insect. Het lijkt wel alsof hij zijn ochtendtoilet maakt in de spiegelende druppel.

Maar ik kom hier omdat er Pinksterbloemen staan. Waar die staan is in deze periode de kans op Oranjetipjes groot. Mijn broekspijpen zijn inmiddels kletsnat als ik ze plotseling ontdek.

Dit soort klassieke Oranjetipfoto's had ik al eens eerder gemaakt. Daarom probeer ik het om het iets anders te doen.

 

Oranjetipjes in het landschap.

Nou deze hebben lang op de plank gelegen. Dat komt omdat ik de dag hierna viel en mijn rechter elleboog brak. Fotograferen en computeren zat er een poos niet meer in. Maar ik ben nu weer volop in de running en ben bezig de achterstand in te halen.

In de greep van Zonnedauw

Na de reeën in de mist (mijn vorige bericht) zoeken Loes en ik naar een andere fotolokatie. Omdat het nogal waait kiezen we voor Zanderij Cruijsbergen waar we al eerder Zonnedauw hebben gefotografeerd.
Deze plantjes zijn zo klein dat ze bijna geen last hebben van de wind.

Omdat we andere foto's willen, beginnen we echt in het water. Zonnedauw met reflectie had ik nog niet eerder gemaakt.

 

We denken aan onze Spanje reis in mei en de bokeh bubbels die we er kregen uitgelegd, maar niet konden oefenen. Nu schijnt de zon en kunnen we het gaan uitproberen.

 

De zonnedauwplantjes zijn zo klein dat het heel lastig is, met grotere plantjes gaat het beter.

 

Dan gaan we ons focussen om maar een klein plantje scherp te krijgen. Dat valt niet mee, omdat ze heel dicht op elkaar staan en er zitten heel veel mosjes en grassen tussen.

Een overzichtje van hoe zo'n gebied eruit ziet.

 

Ook de grassen en mosjes zijn mooie onderwerpen en ik kan het niet laten om die ook te fotograferen.

 

 

 

 

 

Het meest speciale aan zonnedauw is toch wel het feit dat het een vleesetend plantje is. Zo plat op mijn buik liggend zie ik plotseling een juffer die de tentakels van de zonnedauw voelt.

 



Aan haar uitgestrekte pootjes zie je dat ze zich probeert los te trekken. De zonnedauw heeft haar vleugels vast.

Met een klein beetje hulp van mijn kant komt ze los en via een takje kan ik haar op een ander plantje zetten, waar ze even bijkomt van haar angstige avontuur. Gelukkig voor haar zijn haar vleugels onbeschadigd en kan ze verder vliegen. De zonnedauw blijft met een hongerig gevoel achter.

Niet alleen het plantje, ook het bloemetje is fotogeniek.

Met een sierlijke krul ontvouwt ze haar bloemknoppen.

Als we al op weg zijn naar de auto, ontdekken we nog een slachtoffertje. Deze juffer is echt niet meer te redden. Hoe ze ook spartelt om los te komen, de zonnedauw heeft haar in een ijzersterke greep.

Het is moeilijk om te zien hoe ze vecht voor haar leven. Maar haar vleugels zijn te beschadigd en ook een Zonnedauw plantje moet leven. De natuur moet zijn loop hebben, zeggen ze dan.

Na deze laatste beelden verdwijnen de camera's echt in de tas en komt er weer een einde aan een fantastische fotodag. Voor de foto's van Loes klik op de volgende link:
Zon, zon ... Zonnedauw

Mist boven de Westerheide

Ochtendmist

Vorig jaar gidste Loes me over de Westerheide omdat ik ook zo graag reeën in de wilde radijs wilde fotograferen. De radijs stond erg hoog en we namen ons voor om het dit jaar opnieuw te proberen en er eerder bij te zijn.
Het voorjaar was slecht en het duurde lang voordat het akkertje groen werd.

Op 2 juli loopt om half 4 mijn wekker af. Ik heb met Loes om half 6 afgesproken aan de rand van de hei. Als ik er bijna ben wordt het mistig en ik vraag me af hoeveel automobilisten er op dit moment net zo blij zijn met die mist als ik.

Als we de hei oplopen zien we dat we eigenlijk al aan de late kant zijn. De zon begint op te komen en we hebben niet meer de tijd om naar een plek te lopen voor een mooie compositie. Dus doen we het met wat er hier te zien is.

Zonsopkomst Westerheide

 

Loes ziet hoe mooi het licht door een spinnenweb valt. Ik maak te snel deze foto want ik heb geen rust, ik wil graag door naar het reeën plekje. Stel je voor dat we ze missen.

Een stukje verderop in de hei staan deze twee jonge bokjes. Het is dan nog een klein beetje mistig, maar die mist trekt snel weg.

 

De zon tovert mooie lichtrandjes om de peulen van de brem.

Een vogel zingt uitbundig op een takje in de hei. Ik denk aan een graspieper, maar ben er niet zeker van. het kan ook een boompieper zijn.

Graspieper of misschien een boompieper?

Bij de bosrand lijkt het erop dat de radijs wat lager staat, maar schijn bedriegt.

We zien een reebok het veldje naderen vanaf de kant van de hei. Eenmaal voorbij het hek zien we hem nauwelijks meer. Af en toe steken er twee oren en twee geweipuntjes boven de bloemenzee uit.

Zoekplaatje

Alleen dichterbij de bosrand zien we iets meer.

Maar ja daar zijn ze meestal snel verdwenen.

Met onze blik op deze bok verlaten we de hei, maar ik ga nog niet naar huis. De dag heeft nog meer moois voor ons in petto. Daarover meer in een ander blog.

Op zoek naar boomkikkers

 

Het Landschap VZW organiseerde in het weekend na ons Ardennen avontuur (zie mijn vorige blogberichten) een dagje boomkikkers zoeken in Nederlands Limburg. Om verstoring te vermijden wordt de exacte afspraakplaats pas op het laatste moment bekend gemaakt. Er wordt ons gevraagd om die niet verder te verspreiden en daar houden we ons natuurlijk aan.

We (Loes, Yvonne en ik) zijn ruim op tijd aanwezig en gaan zelf al even op pad. Omdat boomkikkertjes op braamstruiken vertoeven, struinen we alle gunstig gelegen struiken af. Yvonne blijkt een prima speurder te zijn en vindt enkele kikkertjes. Helaas krijg ik ze niet op de foto voordat ze weer verdwenen zijn, maar we komen ook allerlei andere beestjes en mooie bloemetjes tegen.




Gevlekte smalbok

Hieronder eentje snoepend van het stuifmeel op een bloemetje van de braam.





Ik zie een plantje en denk dat het hop is, maar het blijkt heggenrank te zijn. Met zijn ranken hecht hij zich vast aan alles wat om hem heen staat. Het is een snelle groeier.



Heggenrank

Als de zon schijnt lukt het om een opname te maken van een paars bloemetje met bokehbubbels.



Beemdooievaarsbek

 

Dan is het tijd om te verzamelen en gaan we met een grote groep op pad. Een vrijwilligster legt uit dat de omstandigheden om boomkikkers te treffen niet ideaal zijn: wind, te koud, geen zon. Maar omdat we er zelf al een paar gevonden hebben, gaan we vol vertrouwen op pad.

We wandelen langs een watertje en door een bos en uiteindelijk arriveren we bij een weiland.

Daar staan veel braamstruiken en heel veel brandnetels. Na goed speuren blijken er inderdaad kikkertjes te zitten. Niet veel, maar ze zijn er wel.



 

boomkikkertje op een braamstruik

 

Loes in actie tussen de brandnetels

De kikkertjes zitten vaak diep in de struiken en het valt niet mee om ze een beetje vrij op de foto te krijgen. Zodra ze in beweging komen, verdwijnen ze dieper de struiken in.

De leuke pootjes met zuignapjes krijgen we niet te zien.

 



 

Vooraf bedenk je je hoe je ze mooi in beeld wilt krijgen, maar dat lukt dus niet. Hieronder zie je er eentje in een standaard houding: plat op de buik met de pootjes onder zich gevouwen.

Het groen steekt wel mooi af tegen de paarse tak van de braamstruik. Nu zie je ook goed hoe klein ze zijn.

 

 





 

De groep wandelt verder maar Loes en ik blijven in het weiland. Er bloeien veel bloemen, de zon schijnt en er vliegen ontzettend veel vlinders rond. Heerlijk is het hier.

 

Bruin zandoogje

 

Yvonne zoekt ons na afloop van de wandeling weer op en we blijven de rest van de middag heerlijk stoeien met de steeds maar weg vliegende vlinders.

 



Love is in the air





Groot dikkopje

Er bloeit een mooi plantje dat ik nog niet eerder gezien had. Het gaat om Kraailook.

 

Kraailook

Een grappig donkerrood bloemetje met groene sprieten.

 

Het blad van bitterzoet blijkt een mooie paarse rand te hebben. De knoppen zijn diep paars.

 

We vermaken ons prima met het zoeken naar boomkikkertjes, het achtervolgen van weg fladderende vlinders en het proberen vast te leggen van juffers, hommels, bijen en sprinkhanen.

 

 

 

Met volle geheugenkaarten keren we huiswaarts na  een heerlijke zonnige zondag in Limburg.