Lentebode

Net als de blauw kleurende heikikkers en de baltsende futen zijn bosanemonen echte bodes van het nieuwe voorjaar. Heerlijk om die weer te kunnen fotograferen. Op 23 maart, een zonnige maandag, ga ik op zoek en vind ze. Ze vormen nu nog geen tapijt op de bosgrond, maar er zijn al behoorlijk wat bloemetjes die hun roze/witte knoppen openen.

De plek waar ik de meeste anemoontjes vind ligt aan het doorgaande pad. Mmm om daar nu in mijn eentje te gaan liggen trekt me niet zo.
Ik installeer me aan de andere kant van de sloot, dieper het bos in, waar een paar kleine bosjes in bloei staan. Niemand die me hier ziet.

Ik zoek en draai en gebruik mijn witte parapluutje om de witte bloemen in de schaduw te houden. Ik ga helemaal op in mijn werk en schrik op als ik iemand heel hard HALLO!!! hoor roepen. Ik kijk op en zie een dame te paard. Door haar hoge zitplaats en ongetwijfeld door mijn witte pluutje heeft ze me ontdekt. O jé, ze vraagt zich vast af wat ik daar doe en of ik hulp nodig heb. Is ze bang een lijk gevonden te hebben?
Ik stel haar gerust en bedank haar waarna ze haar weg vervolgt.
Waarschijnlijk waarschuwt ze een wandelaar die ze tegenkomt, want even later staat iemand mij door een verrekijker te bekijken. Een vreemde vogel zal hij denken.

Ik verplaats me naar het bospad, waar meer bloempjes staan en waar regelmatig mensen passeren. Af en toe een praatje is ook best gezellig.

Twee dames op leeftijd weten me te vertellen dat het nog maar het begin van de bloeiperiode is. Ik beaam dat en zeg dat ik daardoor nog eens terug kan komen.
Helaas slaat het weer om en wordt het regenachtig en vandaag zelfs stormachtig. Ik ben benieuwd hoe die kleine tere bloemetjes deze stormen doorstaan.
Zodra het beter weer wordt, ga ik eens poolshoogte nemen.

Ondertussen geniet ik van wat ik al heb gezien en weet dat de lente echt in aantocht is.
 

Blauw, maar niet van de kou

 

Het  is begin maart en er komt een onrust over me: Zijn de heikikkers al actief? Ik houd waarneming.nl in de gaten, maar kijk bij de zeldzame soorten en mis dus de meldingen. Gelukkig geeft Jowan ook dit jaar weer een seintje. Helaas moet ik werken en is zaterdag de eerste dag dat we allemaal kunnen: Loes, Yvonne, Elly Kruyff en ik.

Zullen ze dan nog blauw zijn??? Het weer slaat om, het weekend is koud en dan laten ze zich echt niet zien. Ze houden niet van de kou. De hormonen houden zich dan rustig en de kikkers ook. We stellen het uit naar maandag. Het zal erom hangen of we succes zullen hebben.

 

Maandag is een heerlijke dag, aangename temperatuur en lekker zonnig. En ja hoor er zijn nog genoeg blauwe kikkertjes.
Wat zijn ze klein en wat hebben ze een mooie ogen, maar wat staan er weer veel sprieten in de weg. Hoe krijg ik daar rust in?

 

 

Tegen de tijd dat we ons geïnstalleerd hebben is er natuurlijk geen kikker meer te zien. Daar zijn ze veel te schuw voor. Half 12 blijkt veel te vroeg te zijn. Pas vanaf twee uur krijgen we ze weer beter te zien.

 

Af en toe komt er een 'n beetje dichterbij. Met hulp van het zonnetje krijgen we mooie reflecties.

 

Het lijkt wel of ze al die sprieten opzoeken om zich achter te verschuilen.

 

 

 

 

Een kikker alleen is leuk, maar met z'n tweeën is natuurlijk leuker. Boven twee mannetjes, onder een mannetje en een vrouwtje. Dat zijn dus 8 van die fraaie ogen.

 

Het is zonnig en het pijpenstrootje zorgt voor een warme kleur. Wat doe je met je witbalans? Als ik hem op zonnig zet krijg ik inderdaad een warme foto. Ik mis een beetje het koude blauwe van de kikker, bijna dezelfde opname maar met de witbalans op bewolkt.

Omdat het ven voor mij redelijk in de buurt ligt, kan ik op dinsdag nog even teruggaan. Ik besluit om recht tegen het licht in te gaan fotograferen. De kikkers zijn schuwer en blijven op grotere afstand en zitten echt tussen het riet. Het geeft wel veel bling bling.

Als de zon bijna achter de bomen is verdwenen draai ik me om en kan deze laatste opname nog maken. Heikikker in zijn natuurlijke omgeving. Het is een zoekplaatje en dan is hij al gecropt.

Tja, hebben de heikikkers het niet op de kou. Wij ook niet. Vorig jaar lagen we te bibberen in het  ven door het water wat in onze laarzen en broeken was gelopen. We zagen net zo blauw als de kikkers. Dit jaar pakten we het anders aan. Met een fijn waadpak blijven we helemaal droog. Elly zette ons op de kiek: Loes-Yvonne-Gonnie.

En wat die kikkers van ons vonden? Kijk zelf maar:

 

Buitenspelen

Vaak zeggen we dat we heerlijk gaan buitenspelen als we met de camera op stap gaan. Een poosje terug was dat echt zo. Bij een paar graden onder nul stap ik 's morgens naar buiten met een bellenblaas in mijn handen. Als de zeepbellen even willen gaan liggen en het is koud genoeg, dan bevriezen ze tot een prachtige ijsbal. Dit idee heb ik van Anne-Marie van Alem, op haar site heeft ze ook foto's staan.

De eerste bellen die ik blaas spatten uiteen, maar dan blijft er een hangen aan een dakpan die in de tuin ligt. Zo'n tere bel aan dat scherpe, grove materiaal? Als dat maar goed gaat, maar het lukt. Hij blijft heel.
De zeepbel bevriest van onderaf en bovenin blijft nog een poosje een soort van wak dat in beweging is.

 

 

De volgende bellen blaas ik richting het mos dat net een dun laagje rijp heeft. Dit is wel erg leuk om te doen. Het blijft spannend of de bel heel blijft of voortijdig het loodje legt.

 

 

 

 

Ik heb er lol in en blaas een heleboel bellen, klein en groot en wacht af welke willen bevriezen. Daarvan kies ik de bel uit die het mooiste ligt. Ik blaas de bellen boven de violen, het paars lijkt me wel mooi om in de achtergrond terug te zien.
Bij de volgende 4 foto's zie je de bel langzaam bevriezen. De kleurige glans verdwijnt en verandert in een melkachtige, ondoorzichtige laag.

 

 

Een kleine bel blijft liggen op de kelkblaadjes van het viooltje. Het lijkt alsof er een nieuw plantje is ontstaan.

 

  

Op het steeltje lijkt de bevroren bel in delicaat evenwicht, alsof hij er als een knikker zo vanaf kan rollen.

Liggend op de grond, op de steeltjes van bladeren krijg je het idee dat een zeepbel wordt opgepakt met chopsticks.

 

 

 

 

Net als ik denk, leuk de zon komt door, kijken wat ik daarmee kan, blijken de bellen gewoon zeepbellen te blijven. Prachtig van kleur, dat wel. Maar zelfs op het berijpte mos is het niet koud genoeg meer.

 

Helaas was dat ook de laatste ochtend dat het echt vroor. Rijp is niet voldoende, het moet echt onder het vriespunt zijn. Het wordt zeer waarschijnlijk een klein jaartje wachten om hiermee door te gaan.

Voorlopig ben ik uitgespeeld.