Zoeken in deze blog

vrijdag 9 maart 2018

Dode bomen

 

Eind 2017 ging ik met Jan, een bevriende fotograaf, naar een heidegebied waar in 2010 een hevige brand heeft gewoed. Het resultaat van die brand is na al die jaren nog duidelijk zichtbaar.


Er was mist voorspeld en dat leek ons een mooi moment om te gaan. Helaas was er geen sprake van mooie mistflarden of grondmist. Het was gewoon erg grijs. Door het gebruik van een zoomlens wordt de mist wat beter zichtbaar.


Maar toen de zon er even doorheen wilde prikken, werd het toch wel mooi. Bovenstaande boom veranderde enorm toen ik er even omheen liep. Wat een ander standpunt kan doen met je onderwerp.


Helaas heb ik de onderkant niet goed in de gaten gehouden. :-(


Jammer dat sommige bomen zijn afgezaagd. De rechte stompen zijn zo lelijk. De dode bomen met hun grillige takken steken mooi tegen de donkere lucht af.


Toen we de heide verlieten zei ik al dat ik terug wilde gaan als er sneeuw lag. Helaas moesten we daarvoor wachten tot afgelopen zaterdag. Maar op deze laatste winterse dag van het seizoen lukte het nog net om een paar sneeuwlandschappen te fotograferen.




Een groene boom in maart. Het lijkt een eik, maar het zal wel een den zijn.


De heide ligt bezaaid met dode takken, een teken dat de natuur zelf mag opruimen.

 
Met deze foto sluit ik mijn blog af. Over deze ben ik zelf wel tevreden. De boom staat mooi vrij en de brandschade is nog steeds zichtbaar. Ook het licht werkte fijn mee.



Ik ben benieuwd hoe het er uitziet als de heide bloeit. Wordt vervolgd ?!

vrijdag 26 januari 2018

Zee en zand



Zee en zand zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, zo ook in dit blog. In het begin van het nieuwe jaar was ik met Loes aan zee. Op de altijd terugkerende vraag "Wat zullen we gaan fotograferen?" besloten we zand het onderwerp te laten zijn. Loes had die week al een keer zandstructuren geprobeerd en dat zouden we nu samen ook gaan doen.
Helaas dachten de weergoden er anders over.
Aangekomen op een geschikte plek pakten donkere wolken zich samen en besloten wij ons heil te zoeken in een strandtent, die we doornat bereikten.


Zandstructuren vallen echt niet mee, weet ik nu. Het weer bleef wisselvallig en dat leverde mooie luchten op. Om die vast te kunnen leggen focuste ik me op het helmgras, wat ook mooi kan zijn.




Als zon begint te zakken staan we klaar aan de vloedlijn. Het is altijd afwachten of en hoe rood de lucht zal kleuren.


We hebben geluk en blijven tot het laatste sprankje licht verdwijnt, spelen met zee en lucht.




De volgende dag begon stralend. Het licht was eigenlijk al meteen te hard, maar daardoor was er wel leuke blingbling.



Door de storm van een paar dagen eerder lag er die ochtend heel wat moois op de vloedlijn.




Dan volgt het spel met de golven: komt de volgende golf ver genoeg, te hard of juist te zacht?
Daarna is het voor mij tijd om weer terug te keren naar de zandgronden van thuis.
Geen zee, wel zand ;-) en eindelijk weer eens een blogje.