Fotoreis Spanje: 29 en 30 april

Maandag 29 april
Na de zeer geslaagde zondag beginnen we maandag op een terrein bij een riviertje. Een leuk Klooiplekje (= zo noemen we een veldje waar we lekker ons eigen gang kunnen gaan) om libellen, vlinders, hagedissen en bloemen te fotograferen. Maar het is grijs en koud en er is niets van al dit moois te zien. Ik dwaal wat rond op zoek naar inspiratie.  Als ik eindelijk op een zeiltje lig met de macrolens in de aanslag om een sleutelbloem te fotograferen begint het te hagelen. Ik pak alles maar weer in zonder een enkele foto  te hebben gemaakt.

Bart brengt ons naar een plek waar Vale Gieren gevoerd worden. Daar heeft hij twee schuiltentjes mogen neerzetten, waar we met vier personen tegelijk de kans krijgen deze grote aaseters te fotograferen. Ik zit in de eerste groep en deel samen met Bart Smit een tentje. Marjo en Marianne gaan de andere schuilhut in.
Dik aangekleed nemen we plaats op de klapstoeltjes, vol verwachting van wat komen gaat.

Op het open terrein voor de hut liggen restanten van eerdere maaltijden.

Vale gieren zijn aaseters. Sinds de boeren vanuit Europese wetgeving ivm gekke koeienziekte geen dode dieren meer mogen laten liggen op hun landerijen hebben de vogels het zwaar te verduren. De Spaanse regering heeft nu vaste voederplekken aangewezen waar boeren dood vee neer leggen. Een boer uit de buurt komt om half 12 een vracht dode varkens afleveren.
Vanuit het tentje horen we hem aankomen rijden en even later zien we hem de varkens dumpen.
Vier uur lang is dit ons uitzicht:

Bart heeft ons tijdens het ontbijt goed geïnstrueerd: stil zijn, lenzen niet bewegen en wachten met fotograferen totdat de gieren eten en het vertrouwen.
Na drie kwartier wachten horen we het zoevende geluid van de vleugels als ze over vliegen. Wat een spanning. Ook horen we achter ons veel kabaal, een enkele keer zien we een gier achter de bomen langs vliegen. 
Maar daar blijft het bij en vier uur later bellen we Bart dat hij ons maar moet komen halen, het is niet gelukt. Er is geen enkele gier op het aas afgekomen.

De vier andere leden hebben het koud gehad en zijn wat eerder naar huis gegaan. Ze hebben voor verse koffie gezorgd en een lekker warm vuurtje in de open haard. De rest van de middag besteden we aan een interessante fotobespreking.

Dinsdag 30 april

In Nederland schijnt de zon, treedt Koningin Beatrix af en wordt Willem Alexander koning.
In Spanje zijn de weersvoorspellingen slecht, slapen we uit en gaan we later ontbijten. Als we koffie willen bestellen, vertelt Bart dat hij even bij de voederplek is geweest en dat de kadavers voor de helft op zijn. Willen we nu voor een herkansing gaan? Ja! Snel spullen bij elkaar pakken en gaan.

Al vrij snel horen we de gieren achter ons tentje. Zo te horen zijn ze druk bezig met de biggen die daar ondertussen terecht zijn gekomen. We dwingen onszelf om niet te kijken, stel je voor dat we ze daardoor verjagen.
Ons geduld wordt beloond want na 50 minuten landen er een paar gieren bij het half leeggegeten varken.

En al snel verschijnen er meer. En nog meer.

 

De gieren sissen en krijsen. Het is een vreselijke herrie. De camera's klikken en ik schiet zo een geheugenkaartje vol. Bart waarschuwt me dat ik ze ook allemaal moet uitzoeken. Maar het is zo overweldigend.

Er blijven maar nieuwe gieren bijkomen. Ze willen allemaal iets meepikken van het kadaver. Maar dat wordt niet zo maar getolereerd.

Er is een duidelijke rangorde, een letterlijke pikorde en veel machtsvertoon.

Met een lengte van ruim een meter, een spanwijdte van dik 2,5 meter en een gewicht tot 10 kilo wil dat wel lukken.

Ze vliegen elkaar continue aan.

Ze trekken aan elkaars veren ...

... knijpen ...

 

... springen ...

 



 

 en trappen.

 

 

Dit is duidelijke taal: Afblijven!

 

 

En als er niet geluisterd wordt, ontstaat er een grote kluwen vale gieren.

 

 

De kluwen breidt zich soms tot 3 hoog uit.

 



 

Tijdens deze schermutselingen nemen andere gieren hun kans waar om iets van het karkas te pikken, om even later zelf ook een veeg uit de pan te krijgen.

 

 

Deze macho probeert "zijn" prooi af te schermen. Binnen een hele groep is dat niet te doen. Ze kruipen onder elkaar door en over elkaar heen om ook iets te bemachtigen.

 

 

Imposant grote klauwen en een beschermend vliesje over het oog.

 

 

De gieren eten vooral de zachtere delen. Met hun kop gaan ze naar binnen en eten zo het kadaver leeg.

 

 

Door het grommen, sissen, krijsen en geklapper van vleugels lijkt het wel of we in een film van Jurassic Park terecht zijn gekomen. Daar komen dan nog vlagen van onnoemelijke stank bij. Dat gebeurt allemaal op een paar meter afstand met alleen een dun nylon doekje tussen ons in.

 

 

Toch besluiten we nog wat langer te blijven. Ik wil nog wat mooie portretten.

 

 

Er wordt heel wat gekwijld.

 

 

Deze is net aangekomen en is nog helemaal schoon.

 

 

Hij heeft zijn deel al gehad, let op het stukje vlees achter op zijn kop.

 

Met deze foto sluit ik dit blog af:

 

 

Loes, Riet, Dick en Lydeke hebben het die middag ook nog geprobeerd, maar de gieren waren niet hongerig genoeg meer om nog terug te komen.

Het is een heel lang blog geworden, maar het was dan ook een zeer indrukwekkende ervaring.