De grotten van Remouchamps

Op de natte maandag van het uitstapje naar de Ardennen met Loes en Yvonne zoeken we naar een leuke bestemming. Laat in de ochtend rijden we naar Coo, bekend van de watervallen.
Maar ja dan moet je die wel kunnen vinden.
Buiten het stadje volgen we braaf de bordjes, maar eenmaal in het plaatsje zelf rijden we een doodlopend weggetje in. Omkeren en opnieuw zoeken. Loes stapt uit om in haar beste Frans te vragen naar de waterval: Ou est le cascades? La bas! is het antwoord. Blijken we er zowat bovenop te staan :)

Het blijft regenen en het blijft poetsen geblazen. Worden de lenzen niet rechtstreeks nat van de regen, dan wel van het opspattende en wegwaaiende water. Maar met een beetje hulp van elkaar komen we er wel uit.




























Daarna zoeken we een drogere bestemming op: de grotten van Remouchamps.
Even lijkt het erop dat we de grotten niet binnengaan, want er hangen bordjes verboden te fotograferen. Maar de gids zegt snel dat het in orde is en we gaan met een select gezelschap van 5 personen op pad.

De grotten bestaan uit twee niveaus die boven elkaar liggen en doorsneden worden door de onderaardse rivier de Rubicon.

Het eerste deel van het bezoek is een wandeling door meerdere zalen en galerijen die  namen meekregen als: galerij van de afgrond, ruïnezaal, groot gordijn, zaal van de Maagd, grote galerij, kathedraal, etc. De eerste zaal werd reeds 8000 jaar geleden bewoond werd door Paleolithische jagers.
De paden zijn vochtig en ongelijk en de gids zet er een stevig tempo in. Wij willen graag fotograferen en moeten steeds op een holletje om hem bij te houden.

 

 

 

In de grot zijn afzettingen, stalactieten en stalagmieten, gevormd door het water dat naar beneden sijpelt en kalk afzet. In de grot heerst het hele jaar door een temperatuur van 8 tot 10 °C. Op een aantal plaatsen worden taferelen herkend in de afzettingen, zoals hieronder de olifanten.

 

3 olifanten op elkaar
 

 

Sinds 1912 is de grot geopend voor het publiek. Sinds 1924 wordt hij verlicht met een sprookjesachtige verlichting, nou ja sprookjesachtig je moet ervan houden. Ik vind het nogal kitscherig.

Ik vind de "neutrale" verlichting vaak veel mooier, al is hij wel hard.

Na het hoogtepunt van de Kathedraal, geschiedt het tweede deel van het bezoek in een boot. De langste onderwater vaart ter wereld. De boot glijdt langzaam vooruit over de meanders van de onderaardse rivier. De doorgangen zijn smal en laag, we moeten regelmatig bukken om ons hoofd niet te stoten.

Op plaatsen waar de lampen voor licht zorgen, ontkiemen sporen van varens tot kleine plantjes in deze verdere donkere omgeving. Ander leven is er in de vorm van verschillende soorten vleermuizen, die we niet te zien krijgen.

We worden weer netjes bij het beginpunt afgezet.

De foto's zijn geen hoogstandjes, maar ze geven een beeld van ons bezoekje aan de grotten.