Sneeuwbeer en meer

Loes boekt een huisje in het Brabantse Land en ik ga op bezoek. Op weg naar een veld met heideblauwtjes, valt haar oog op een klein wit pluisje in het gras.
Het blijkt een nachtvlinder te zijn, ik denk een sneeuwbeer. Wat een mooi exemplaar met zijn grote gevederde antennes en wat lastig te fotograferen. Hij knijpt steeds zijn ogen dicht, logisch natuurlijk als het een nachtvlinder is. Hij probeert te slapen en wij storen hem daarbij.
We laten hem maar met rust, de heideblauwtjes wachten.
(Ubel laat me weten dat het geen sneeuwbeer maar een donsvlinder is. Tja daar gaat mijn titel ;-(
Toch bedankt Ubel!)

Eigenlijk willen we alleen maar de slaapplek van de heideblauwtjes vinden, om de volgende ochtend heel vroeg vlindertjes met dauw te gaan fotograferen. Maar ja, wat gebeurt er als je twee fotografen met camera op een veld met vlinders zet? Die komen er pas uren later vandaan. Zelfs als Nederland moet voetballen :-)

De blauwtjes tref je echt niet alleen op de dopheide, maar ook op struikheide en andere plantjes. Ik vind ze op de dopheide toch wel erg mooi zitten.

De volgende ochtend zijn we vroeg terug op het veldje waar ze de nacht hebben door gebracht op het pitrus gras. De zon komt al snel boven de bomen uit en de paniek slaat een beetje toe.
Loes is volop bezig en het lukt mij niet.
Dan blijkt het weer hoe fijn het is om samen op pad te gaan. We bekijken even de beelden van Loes en bespreken wat technieken. Daarna gaat het beter.

Heideblauwtjes vol met dauw, maar helaas in het volle zonlicht.

We  merken, wat we eigenlijk al wel wisten, dat het mooier is om de vlinder in de schaduw te laten vallen en de zon de achtergrond te laten verlichten.

De zon komt hoger, de vleugels gaan open en overal zien we de blauwe kleine vlindertjes zitten. Maar nu zijn ze droog en snel.

Loes ontdekt een vrouwtje met een prachtige achtergrond. Aan de toppen van beide grassprieten hangt een klein druppeltje. Als ze klaar is, roept ze mij en kan ik ook nog net wat foto's maken voordat het vrouwtje haar bruine vleugels uitslaat en vertrekt.

We zien twee vlinders die het met elkaar aan de stok hebben. Ze meppen erop los met hun voelsprieten en er wordt driftig met de poten getrapt.

Duidelijk is te zien hoe versleten de vleugels van sommige vlinders al zijn.

Dit paartje probeert de toekomst veilig te stellen.

Loes had op haar verkenningsrondje Klein warkruid ontdekt. Het wordt ook wel Duivelsnaaigaren genoemd. Na uren vlinders fotograferen lijkt dat een welkome afwisseling.

Hoe ziet Warkruid eruit? Nou zo:

Om dit een beetje fatsoenlijk vast te leggen, zijn we een hele poos zoet geweest.

 

Ik ben me ervan bewust dat het een lang blog is geworden, maar de vakantie komt eraan en na terugkomst wil ik daar graag foto's van plaatsen.
Fijne vakantie/zomer allemaal! Groeten, Gonnie