Het staartje van muis Foetsie

 

Met deze foto beëindigde ik vorige week mijn blog "Muizenstaartjes ..." en beloofde dat dit muisje nog een staartje zou krijgen.

 

Tijdens ons weekendje Veluwe gaan Loes en ik o.a. naar het Deelerwoud. Op zoek naar paddenstoelen speuren we de bodem af, maar we vinden niets. Of het aan het grote aantal bosbesstruiken ligt weten we niet. Uiteindelijk vindt Loes bekertjesmos en even later zie ik een klein muisje. Ik probeer wat dichterbij te komen, maar het diertje is nogal actief. Telkens als ik lig en probeer scherp te stellen, gaat hij er weer vandoor. Dan vindt hij een plekje met graszaden en daar blijkt hij dol op te zijn. Dat biedt mij de mogelijkheid het bosmuisje wat dichter te benaderen.

Heel voorzichtig kruip ik dichterbij. Het is leuk om te zien hoe hij de grasstengels met zijn voorpootjes beet pakt. Ook kruipt hij heel behendig op een dunne spriet naar boven toe.

Wat is dit leuk. Ik durf Loes niet te roepen, omdat ik bang ben dat het muisje dan schrikt en er vandoor gaat. 

Plotseling buigt de grasspriet om door het gewicht van het muisje en hij hangt even op zijn kop te bungelen. Maar dit schrikt hem niet af, hij gaat gewoon door met het zoeken naar eten. Soms hangt hij te zwaaien aan een heen en weer zwiepende grashalm en ondertussen propt hij zich helemaal vol.

 

 

Loes komt eens kijken waar ik mee bezig ben en is ook helemaal enthousiast. Samen liggen we languit op de grond, al lang niet meer op het dekzeiltje wat ik meestal voor dit soort werk meeneem.

Loes weet het licht mooi te vangen en voorziet mij van de juiste tip.

 

 

 

 

 

 

Op deze foto is ook goed te zien dat het muisje teken heeft bij het oog. Vroege Vogels heeft daar laatst een item aan gewijd. Zoogdieren als muizen zijn naast vogels een belangrijke bron van bloed voor teken. Dit bloed hebben ze nodig om zich te ontwikkelen tot volwassen teek.

Heeft de muis last van teken, wij krijgen ergens anders last van. We voelen plotseling venijnige steken. Ah, rode bosmieren. Loes haar handen zijn flink toegetakeld. Bij mij is er een mijn mouw in gekropen en een andere heeft mijn kin uitgezocht.

Toch weerhoudt dit ons niet om door te gaan. Het muisje blijkt zich niets van ons aan te trekken. We kunnen zelfs voorzichtig wat grassprietjes wegpakken als die hinderlijk in de weg zitten.

 

 

 

 

 

We blijven het muisje volgen. Wat een eetlust. Waarschijnlijk is hij bezig met het aanleggen van een wintervoorraad. Hij gaat graven onder de bladeren en is dan bijna niet meer te zien. Hij is bijna weg.

 

 

 

 

Het wordt tijd om verder te gaan en we verlaten het bosmuisje. Later op de dag als Loes een geheugenkaart formatteert, gaat er iets mis. De camera herkent de kaart in het eerste slot niet en formatteert kaart twee.  Alle muizenfoto's zijn Foetsie. Het muisje heeft een naam, maar Loes baalt ontzettend. Als iemand goede tips heeft voor haar, dan zijn die van harte welkom. Loes heeft het al geprobeerd met Recuva.

 

 

Eenmaal thuis krijgen we last van de mierenbeten en denken we waren die maar even snel verdwenen als de foto's op de geheugenkaart ;-(