Met Kiekis naar het Weerterbos

September en begin oktober is de tijd van de edelhertenbronst. Niet alleen op De Hooge Veluwe kun je die meemaken, want sinds 2005 leeft ook in het Weerterbos een roedel edelherten.

 

De hinde met de zender om is een van de leidhindes, zij is in 2005 uitgezet in dit gebied.

 

 

Vanuit een prachtige maar jammer genoeg niet al te stabiele uitkijktoren heb je een mooi uitzicht over het gebied. Als het druk is en er mensen rondlopen beweegt de toren en moet je korte sluitertijden gebruiken. Helaas lukt dat niet altijd.

Tegen de avond komt het licht vanachter de toren en valt het mooi laag over de vlakte.

Een vredig familieportret. Het plaatshert houdt de roedel in de gaten, de hindes grazen en het kalf mag nog even drinken.

Het hert lijkt zijn tong uit te steken is. In feite is hij aan het flemen. Als een hert in de bronsttijd achter een hinde aan zit, maaht hij deze typische bewegingen met zijn lippen en steekt zijn tong naar buiten. Hij probeert zo de geuren van de hinde te analyseren om te weten of ze bereid is om te paren.

Langzaam wordt het donkerder, de zon gaat onder en de maan komt te voorschijn.

Ik weet dat Michel Verhoeven van Kiekis daar vorig jaar geweest is. Als ik hem om informatie vraag krijg ik al snel de uitnodiging om een keer met hem mee te gaan. Die uitnodiging neem ik graag aan, maar voordat het zo ver is ga ik zelf al een paar keer op pad. Die foto's staan hierboven.

 

Op zondagochtend 7 oktober zal voor de uitkijktoren het spektakel losbarsten zo verzekert Michel me. Dus gaat hij die dag al heel vroeg samen met enkele andere clubleden van de fotoclub Kiek Nou op pad. Als ik me bij hen aansluit is het nog donker, mistig en met 4 graden best koud. Maar het door Michel beloofde spektakel zal alles goedmaken, hoop ik.

De dag begint mistig. We zien niet veel, maar als de zon opkomt kleurt de lucht mooi rose.

Twee spitsers en een jonge bok met maar 1 geweistang zorgen voor mooie silhouetten tegen het ochtendlicht in.

Af en toe wanen we ons op de savanne in Afrika.

Ook als ze op een kluitje staan vormen ze een fraai silhouet.

Door de mist en de kou ziet alles wit en lijkt het wel hartje winter.

Langzaam aan wordt het lichter en krijgen we meer zicht.

Als een jonge bok ook maar een beetje in zijn richting komt gaat deze stoere man een eind zijn kant op en laat door imponeergedrag en door te burlen even weten dat hij er nog is.

Het plaatshert houdt zijn hinden goed in de gaten.

 

Laat er vooral geen misverstand ontstaan over wie hier de baas is, straalt dit plaatshert uit.

Een gevecht krijgen we deze ochtend niet te zien, maar desondanks was het zeker de moeite waard.
Het is een lang blog geworden, maar anders had ik het moeten opsplitsen.