Zoeken in deze blog

zaterdag 21 februari 2015

In de branding



 
In mijn vorige bericht Carnaval op het strand schrijf ik over mijn weekendje met Loes in Zandvoort, hoe we daar languit op het strand schuim fotograferen. Maar plat in het zand zie je natuurlijk nog veel meer, zoals schelpen.
 
 
 
's Ochtends staat er een straffe wind die ervoor zorgt dat er achter elke schelp een mooie zandrichel ontstaat. Helaas waait het zo hard dat het niet lukt om dit mooi vast te leggen. Al na een paar minuten zandhappen zitten mijn ogen, contactlenzen en tanden vol zand. Al is de camera goed ingepakt, dit kan er niet goed voor zijn. We verplaatsen ons naar het natte gedeelte en naar het schuim. We hebben redelijk weer met soms een zonnetje.
 
 
Natuurlijk pak je af en toe een schelpje mee, met of zonder schuim.
 
 
  
 
 
De volgende dag, is een grauwe dag. Na heel veel winterakonieten en sneeuwklokjes die mijn blog waarschijnlijk niet gaan halen, hebben we op het einde van de dag nog even tijd voor schelpen in de branding. Door het grijze weer halen we zonder filters toch lange sluitertijden.
 
Het is een spel met de zee, het is steeds afwachten of een golf ver genoeg komt. Af en toe worden we plotseling verrast door een flinke golf. Helaas staan de regenlaarzen thuis.
 
 
 
 
 
 
 
De volgende ochtend proberen we het opnieuw met regenlaarzen aan en statief in de branding. Graag hadden we zeesterren of iets anders gevonden, maar het blijft bij een klein krabbetje. Is de golf niet sterk dan komt hij niet ver genoeg, is hij wel sterk dan spoelt het water de schelp mee en heb je niks.
 
 
 
 
 
 
 
Zo verstrijken mijn laatste uurtjes aan de kust. Met deze wulk sluit ik mijn strandblogje af. Het was heerlijk, even een minivakantie tussendoor.
 
 
 

zondag 15 februari 2015

Carnaval op het strand


Als je net als ik op de droge zandgrond woont en maar af en toe naar zee gaat, dan blijft die iets magisch houden. Dus als ik met Loes in Zandvoort ben en mag zeggen waar we gaan fotograferen kies ik voor het strand. Het waait hard en we worden zo wat gezandstraald. Maar dichter bij het water is het zand nat en is het beter te doen. Door de wind zijn de golven stevig en ontstaat er schuim op de koppen. Er liggen grote schuimvlokken op het strand en daar kunnen we wel iets mee.





 
 
Als je er iets dichter op kruipt, zie je alle luchtbellen, beginnende zeepbellen. Een strand vol sop.
 





 
Op dit moment kleurt Carnaval heel Brabant bont met serpentines en confetti. In Zandvoort ligt de confetti als het ware op het strand. Wat een kleurenpracht, letterlijk alle kleuren van de regenboog fonkelen je tegemoet.
Ook het bokeh, hier in de voor- en achtergrond, doet er gezellig aan mee.
 
 
 
Ik heb nooit geweten hoe mooi zeeschuim kan zijn.
 
 
(Deze had ik er niet bij staan, heb ik pas een dag later toegevoegd. Je kunt niet alles plaatsen)
 


Bij deze foto, voor nu even de laatste, zie je in de achtergrond een schelp, het onderwerp van een volgend blogje over zee. Wat een intense kleuren in dit sop.
Ik begrijp nu waar de uitdrukking "Het ruime sop kiezen" vandaan komt.
Rest me nog een woord: Alaaf!

vrijdag 6 februari 2015

Winterblues?


Winterblues?

Het is al dik een maand geleden dat ik een blogje plaatste. Waar het aan ligt? De winterblues? Ach dat valt eigenlijk wel mee, het is meer een fotodip. Het weer werkt niet echt mee. Donker, grijs, nat... tja daar zou je somber van worden. Door dat treurige weer lukt het me niet op pad te gaan of om een geschikt onderwerp te vinden. Ik koop bloemen en glycerine voor fraaie druppels, maar de resultaten vallen tegen. Ik neem wat mos mee naar huis na een wandeling en probeer daar iets van te maken.
Ook dat brengt me niet in een hallelujastemming. Ik verzucht dat ik helemaal niet meer kan fotograferen. Om de weg terug te vinden en de stilte te doorbreken besluit ik er toch maar een blogje van te maken. Wie weet helpt het me deze dip uit.


Ik denk dat dit ruig haarmos is, een veel voorkomende mossoort, met felgekleurde sporenkapsels. De mooie warme rood-oranje kleuren zorgen voor een vlammend geheel. De regendruppels zijn als tranen horend bij de blues.
 
 
 
Wat zijn de kapselsteeltjes klein. Ik kan niet dicht genoeg bij komen voor een enkel kapseltje. Daarom haal ik mijn ongebruikte tussenringen maar eens te voorschijn. Door het blog van Loes herinner ik me die weer. Die helpen, maar wat is het lastig om dan nog iets scherp te krijgen. Gelukkig helpt live-view me daarbij, plus een groot diafragma. Iets wat je met macrofotografie absoluut niet gewend bent.
 
 
 
 
 
 
De foto's blijven een tijdje in een mapje op mijn computer staan. Wat doe ik ermee? Als ik nog een paar foto's kan maken met een restje sneeuw op het mos, dan lijkt het genoeg om er mijn winterdip mee te verjagen.
 
 
 
En de tranen? Ach dat blijken gewoon regendruppels te zijn die glans geven aan de foto's ;-)