Zoeken in deze blog

dinsdag 28 februari 2017

Rijp, sneeuw en mist


Eind december was er een zondagochtend met rijp en mist. Ik ging op zoek naar solitaire bomen en kwam uiteindelijk juist bij deze rij knotwilgen uit. Het zonnetje deed haar best om er doorheen te komen, maar dat lukte nog niet.


Aan de overkant van de weg stonden wat bomen bij een akker. Op de blaadjes en katjes had zich rijp gevormd. Helaas niet de mooie ruige rijp die het noorden van het land pas geleden sierde, maar toch een aardig laagje poedersuiker.




Ook stond er een smalle rij rietpluimen, die eigenlijk best interessant worden in de winter.




In februari gaat het dan sneeuwen. Niet zoals in het noorden een dik pak. Het is maar een klein beetje, maar net genoeg om de wereld een andere look te geven.



Diezelfde rietpluimen (nou ja figuurlijk gesproken dan) krijgen mooie witte dotten sneeuw.



De boom in het veld naast de knotwilgen komt door de mist mooi vrij te staan. Op het maisveld zitten duiven en kauwen. Het is wachten totdat ze opvliegen richting boom.


Hoe ouder en kaler de boom, hoe karakteristieker hij wordt. Deze eik is wat dat betreft nog vrij jong en vitaal.





Dat kun je van deze boom niet zeggen, maar hij is daardoor wel een blikvanger, net als het goudgele gras in de achtergrond.
Het lijkt erop dat de we de winter gehad hebben. Het was niet veel, maar meer dan vorig jaar.





zondag 19 februari 2017

Zeesterren bij zonsondergang

 
 
Op de dag dat Loes en ik de golven trotseren in onze waadpakken keren we na de heerlijke erwtensoep terug naar het strand. We gaan op zoek naar drieteenstrandlopertjes in het warme licht. Hoewel we behoorlijk ver lopen, blijven de drieteentjes buiten ons bereik. 



Dan ontdekken we dat op de vloedlijn veel zeesterren zijn aangespoeld. De plannen zijn natuurlijk zo omgegooid. Gewapend met mijn 200-400mm en statief ga ik aan de slag. Het voordeel is dat de zeesterren rustig blijven liggen en niet met elke golf mee rennen.

 

Het loopt al tegen vijven en dat betekent dat de zon zo onder gaat. Het licht wordt minder, maar ook warmer. Bij de nabewerking gebruik ik eens een keer de Nikfilters. Ik vind het bij deze foto's wel iets extra's geven, maar ik kan me ook voorstellen dat het voor sommige te heftig is.

 




En dan om kwart voor 5 gaat de zon onder. Wauw, wat een kleuren. Meeuwen vliegen af en toe door het beeld en er is nog best wat golfslag.

 

 

In de toppen van de omkrullende golven is het warme licht zichtbaar, alsof het vlammetjes zijn. Komt hier de uitdrukking "Alsof je water ziet branden" vandaan?

 
Het wordt tijd om te gaan. Maar het hele stuk terug is het nog genieten van de prachtige luchten en ook van de kleuren en patronen op het strand.

 

Ik draai de iso terug naar 100 en ga lange sluitertijden gebruiken.
Wie vond dit laatst ook alweer een lelijke kustplaats? Ik ben er zo best tevreden over ;-)


Mijn laatste foto met de langste sluitertijd geeft het dromerigste beeld en dat bevalt me wel.


p.s. Bij het creëren van een frissere look voor mijn blog was het gekozen lettertype vooral voor wat kleinere schermen te druk/onduidelijk. Ik hoop dat dit beter leest.

zondag 12 februari 2017

Schuimkoppen

 
Als ik begin januari met Loes een paar dagen aan zee ben, spoelt de zee veel schuim op het strand. Een leuk onderwerp om te fotograferen, maar over mijn resultaten ben ik echt niet tevreden en die halen het blog niet. Als het zachte licht harder wordt, zoeken we een ander onderwerp. Om ons heen kijkend, valt onze blik op de golven. Van schuim stappen we over naar schuimkoppen!



We hebben onze neopreen waadpakken aan en zijn goed beschermd tegen de kou en het water. Met de camera stevig op het statief kunnen we best een stukje de zee in, ook al is het begin januari.


 
Aanvankelijk fotograferen we de golven recht van voren, zoals ze komen aanrollen.
Maar met een waadpak aan blijf je lekker warm en droog. Dat geeft ons de kans om wat dieper het water in te gaan. Niet te diep want de golven zijn krachtig en al heb ik een stevig statief, mijn apparatuur is met te lief en is ook te duur om kopje onder te gaan.
 

Je weet nooit van te voren wat een golf gaat doen en dat maakt het leuk spelen. Het blijft gokken welke golf groot wordt en mooi gaat krullen.
Vaak gok je mis, maar soms ben je heel tevreden over het resultaat.
 

De ene golf rolt mooi om, een ander spat flink op. Elk op zijn eigen wijze de moeite waard.
 
 

Doordat we wat dieper de zee in kunnen lopen, kunnen we bij het breken van de golf in de tunnel kijken. Dat maakt het beeld wat dynamischer.
 

 
Bij de volgende foto vind ik de verschillende richtingen in de golf zo mooi. Plus het feit dat een deel al gebroken is en andere delen nog stromen.
Niet dat je dat op het moment zelf allemaal ziet. Je knipt op repeteerstand in de hoop het juiste moment te pakken te hebben.
 

 

Een geweldige splash waarbij nog een stukje van de stroming zichtbaar is.
Als afsluiter een uitsnede die mooi de stroming van de golf  in de zee laat zien.
 

Buitenlucht en zeker zeelucht maakt hongerig. Na deze capriolen gaan we voldaan richting de snert, die zonder schuimkop heerlijk smaakt.
 

zaterdag 4 februari 2017

Hoge Venen

Theo maakte wat actiefoto's van de groepsleden
 
In mijn vorige blog schreef ik over het Nordic Vision-weekend met Theo Bosboom naar de Hoge Venen. Wat hebben we geluk gehad met het weer: een dik pak verse sneeuw en mist.
Maar die mooie winterse omstandigheden trekken ook massa's mensen naar dit prachtige gebied. Het wordt zo druk dat we het programma moeten aanpassen.


Op zondagochtend rijden we naar Haus Ternell bij Eupen. Ook daar is het parkeerterrein vol en kunnen we de auto's alleen nog kwijt in de berm van de weg. In het bos zie je gelukkig van al die mensen er maar weinig terug. Al na zo'n 100 meter kunnen we het niet langer laten en klappen we de statiefpoten open. Vanaf het pad is het aan weerszijden zo mooi en ongerept. Het beetje kleur dat er is zorgt voor mooie contrasten.



 
Deze 3 "boomstam"foto's zijn nog van zaterdagmiddag met het idee wat te spelen met lijnen en structuren. Door de besneeuwde stammen en mist ontstaat er een mooi ritme.
In plaats van overbelichten, exposure to the right, heb ik even een foto onderbelicht om te kijken wat dat voor een effect geeft. Iets totaal anders en een heel andere sfeer ook.
 
 


Bij de derde foto heb ik de camera bewogen. Het was even uitproberen hoe snel en in welke richting het beste uitpakte. Bij deze opname heb ik de body van onder naar boven bewogen.


 
Op zondag volgen we een pad waar lariksen staan. De fijne takjes met knopjes geven een bijzondere structuur. Druk maar wel opvallend. Hoe breng je in hemelsnaam orde aan in deze chaos?
Als ik even bezig ben, komt Theo kijken of het lukt. Beter dan dit krijgen we het niet. Een foto om van grotere afstand te bekijken.



 
We komen bij het riviertje de Getzbach wat de plek voor deze middag is. Leuk, spelen met lange sluitertijden!
 
Nog een actiefoto
 
Ik had de bigstopper erop zitten, maar ook zonder filter lukte het wel om langere sluitertijden te krijgen. Mooi met de ijspegels erbij. Door het spattende water wil het takje niet stil blijven hangen. Dan maar de sluitertijd verkorten, daardoor wordt de foto eigenlijk te druk.

 
Bij de laatste foto wil ik nog zo graag doorgaan, maar het is tijd om op te breken. Het weekend zit erop. Het was top. Een fijne kennismaking met de Hoge Venen, waar ik zeker naar terug zal keren.