Zoeken in deze blog

zaterdag 26 februari 2011

Bayerischer Wald 1

Fantastisch was het! Wat hebben we genoten in Beieren. De heenweg verliep vlot en in Duitsland ontmoetten we elkaar min of meer toevallig bij de lunch. Dat werd meteen de eerste kennismaking, er werd heel wat afgelachen en de toon was gezet. Het pension was sehr Deutsch und sehr gemütlich.
Elke ochtend gingen we na een vroeg, maar heerlijk ontbijt met onvervalste Kaiserbrötchen op pad naar het natuurpark om 's avonds na zessen terug te keren. Het diner was steeds zeer gezellig en wat een kanjers van schnitzels werden er geserveerd.
Marco de Paauw (www.wildlifeimages.nl)blijkt zeer gedreven te zijn. Hij barst van de energie. Van zijn manier van fotograferen maakt hij geen geheim en hij voorziet iedereen van adviezen en schiet overal te hulp. Ook heeft hij met Peter een zeer bekwame assistent meegenomen.
Vier dagen lang fotograferen, leren en genieten.
In deze blog begin ik met de verschillende vogels die we gezien hebben.


De oehoe (Bubo bubo) is de grootste uilensoort ter wereld. De naam heeft hij te danken aan zijn roepgeluid. Vooral in de late winter laat het mannetje zijn imposante "Whoeoh"-roep horen.De oehoe is door zijn grootte, zijn massieve lichaam en dikke kop met geen andere uilensoort in Europa te verwarren. Kenmerkend aan het gezicht van de oehoe zijn de grote ogen en de vaak lange oorpluimen. De oogkleur varieert van felgeel tot vuur-oranje.


Er waren ook ransuilen. De vogel komt over een groot deel van de wereld voor. In Nederland leeft de uil vooral in bosachtige gebieden met naaldbomen en open terreinen.
’s Nachts jagen ze in open terreinen op knaagdieren en kleine vogels. Overdag zitten de uilen met een groep in de bomen.


De ransuil heeft twee opvallende oranjerode ogen die goed afsteken tegen de bruine en grijze veren op de kop.


De ruigpootuil is een stuk kleiner. Hij is bruin gevlekt van tint. De ruigpootuil lijkt sterk op de steenuil die in Nederland veel algemener is. De ruigpootuil onderscheidt zich door de bevederde poten en heeft langere vleugels en een langere staart.


Met zijn fel gele ogen kijkt hij je indringend aan.


Meetrekken bij het fotograferen blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn.


In een ander hok zaten vale gieren. Wat een pracht beesten om te zien met die zachte donsveertjes die als een boa om de hals zitten.




Tijdens het wandelen ontdekten we deze specht op een boom. Flink hakkend in de stam zocht hij zijn kostje bij elkaar.


Het blijkt de drieteenspecht te zijn, in Beieren een wintergast, in Nederland komt hij niet voor. Aan de gele vlek op zijn kruin kun je zien dat het een mannetje is.

Er waren nog veel meer (roof-)vogels, maar 4 dagen is te kort om alles vast te leggen. Reden genoeg om nog een keertje te gaan.
Volgende keer meer, over een van de zoogdieren.

zaterdag 12 februari 2011

Voorproefje

Even een voorproefje voor mijn volgende blog: dieren in de sneeuw. Donderdag a.s. ga ik onder leiding van natuurfotograaf Marco de Paauw (zie: www.wildlifeimages.nl)met een kleine groep fotografen naar het Bayerischer Wald. Je weet wel het Beierse woud van de Sissi-films. Er zijn daar natuurreservaten met aparte gedeelten voor verschillende wilde dieren. Als het meezit krijgen we de bruine beer, de lynx en ook de wolf voor de lens. Sissi zal waarschijnlijk niet lukken. Hopelijk ligt er sneeuw. Dan krijgen we helemaal mooie beelden. De voorbereidingen zijn in volle gang. Ik heb laarzen aangeschaft die m'n voeten beloven warm te houden tot -23C :) Laat de sneeuw maar komen.

Omdat mijn blog pas sinds januari actief is, heb ik nog wat ongeplaatste sneeuwfoto's liggen. Even kijken hoe er dat van de week uit zou kunnen gaan zien. Maar dan met andere dieren in een ander landschap.


Sneeuw in combinatie met de zon kan fraaie foto's opleveren.


Er zullen vast ook wel veel vogels in het gebied zitten.


Welke precies blijft nog een verrassing



Een roodborstje lijkt me logisch.


Maar ooievaars lijkt me wel heeeeel onwaarschijnlijk.


Een damhert in de Amsterdamse Waterleiding Duinen, op 30 dec '10.




Ook de vossen lieten zich die dag zien





Mijn volgende blog laat dus even op zich wachten, want vanaf woensdag ben ik een weekje weg. Op pad met mijn nieuwe statief en nieuwe laarzen.
Bedankt voor de reacties bij mijn vorige blog!
Groetjes, Gonnie

zondag 6 februari 2011

Zielepietjes

Afgelopen donderdag viel er een grote, witte envelop op de deurmat met daarin de nieuwste Grasduinen. Ik had al een voorgevoel. In december had ik namelijk een mailtje gestuurd voor de rubriek Gepost. Mijn inzending blijkt in het nieuwe februari nummer te staan, compleet met de 2 bijgevoegde fotootjes. Het is wel niet zo speciaal alsdat ze je foto's publiceren, maar dit is ook best leuk.
Wat had ik gepost? In december zag ik een koolmeesje zonder staart op de voedertafel. Het vogeltje zag er gezond uit en kwam regelmatig terug. Eigenlijk leek hij (of zij) er weinig hinder van te ondervinden. Ik ging ervan uit dat hij ternauwernood ontsnapt was uit de klauwen van een kat en ik was benieuwd of hij dit kon overleven.
De redactie bevestigde wat ik al dacht. De staart zal wel zijn buitgemaakt door een kat, maar dat vormt geen groot probleem. Een vogel ruit ieder jaar zijn hele verenkleed, inclusief de staartveren.
Zijn eetlust was er niet minder om.

Ook zijn reactiesnelheid bleef op peil.

Vorig jaar had ik ook iets vreemds gezien bij een koolmeesje. Zowel de boven- als de ondersnavel waren heel ver door gegroeid.

De snavel kon echt niet meer gesloten worden. Hoe kon dit vogeltje nog eten? De redactie schrijft dat snavelvergroeiing niet vaak voor komt. Zowel de snavel als de nagels van een vogel zijn gemaakt van hoorn en groeien beetje bij beetje. Vogels scherpen hun snavel continu. Als ze dat niet doen vergroeit de snavel. Het kan ook ontstaan door een tekort aan bepaalde voedingsstoffen of door een aandoening. Bij kooivogels komt het regelmatig voor.
Hoe het met dit vogeltje is afgelopen weet ik niet.

Nog een zielig pietje:
Deze week zat dit staartloos roodborstje in de tuin. Ik zorgde voor wat voer en een schoteltje water onder de hortensia. Daar maakte hij dankbaar gebruik van. Ik vond hem erg zielig, maar de andere vogels hadden geen medelijden met hem. Zodra ze bij elkaar in de buurt kwamen, joegen ze hem weg. Toen een mannetjes merel echt de aanval op hem inzette, kon ik het niet langer aanzien.
Ik heb hem gevangen, in de garage in een doos gezet met bladeren, water en voer. Helaas was het te laat. De volgende morgen lag hij met z'n pootjes omhoog.

Einde van dit roodborstje en einde van dit zielige blog. Volgende keer hopelijk een vrolijker blog :)