Zoeken in deze blog

vrijdag 25 maart 2011

Gekraakt?

's Morgens bij het uitlaten van de honden zien we geruzie tussen een grote bonte specht en twee boomklevers. De inzet van de strijd is een oud spechtennest in een afgekapte berkeboom. Vorig jaar heeft een specht daar haar kroost groot gebracht. Nu hebben de boomklevers hun oog er op laten vallen, maar de specht geeft zich niet zo maar gewonnen.
's Middags keer ik terug met camera, statief en camouflagekleed.Het kleine bosje waar de (halve)boom staat is deze week flink onderhande genomen door de gemeentewerkers en daardoor zeer open. Ik probeer zo dicht mogelijk het nest te benaderen. De boom staat pal naast het fietspad en de van school naar huis kerende jeugd laat steeds verrast merken dat ze me gezien hebben: He ik zie je wel, er zit een mens in, dat valt niet op hoor.
Maar ja ik gebruik het kleed voor de vogels, niet voor hen.

De situatie:

Bij het merken van de bomen heeft iemand duidelijk aangeven dat er een nest in de stam zit en dat deze niet gekapt mag worden. Een grote fel oranje pijl wijst de weg.

Gemakkelijk voor de boomklevers :)

De specht laat zich niet zien, een van de boomklevers wel(of beide maar dan om beurten). Het klevertje komt aanvliegen, neemt alles even in ogenschouw en stort zich in het gat, komt er weer uit, kop erin, helemaal erin en kop eruit. Druk bezig met het op maat metselen van de vliegopening.





Tussendoor ga ik even naar huis met een volle geheugenkaart en bekijk het resultaat. Op mijn computerscherm zie ik waarmee ze aan het metselen zijn: hondenpoep!

Het blijft zo lekker plakken aan de snavel

Even wat ander materiaal

Als ik de volgende dag het nest bezoek, is er niets meer van de bouwactiviteiten te zien. Waarschijnlijk toch het verkeerde soort cement gebruikt. De boomklevers lijken te zijn verdwenen. Maar na een paar dagen worden ze toch weer gesignaleerd. Ik blijf alert en wandel regelmatig richting kraakpand. Vanmorgen zat er een koolmeesje te zingen, het verdween tot 2 keer toe in de nestholte.
Dus ik snel terug met camera, maar geen koolmeesje meer te zien. Dan arriveert de oorspronkelijke bewoner. Rustig pikkend in de stam naast de nestingang.


Ik ben benieuwd wie er nu uiteindelijk zijn intrek in gaat nemen. Misschien is het toch wel te druk met al die fietsers en wandelaars. Maar als er genesteld gaat worden, dan ga ik het (heel voorzichtig) volgen. Dus wie weet, wordt dit blog misschien nog wel vervolgd.

zaterdag 19 maart 2011

Lente in de AWD

In de carnavalsvakantie had ik tijd om naar de Amsterdamse Waterleiding Duinen te gaan. Ik heb er maar meteen een tweedaags bezoek van gemaakt, daarom wordt het een uitgebreide blog. Dinsdag was het prachtig weer, een echte lentedag. Toen ik de sneeuwklokjes zag, heb ik even mijn groothoek erop gezet. Ik mis nog iets in de sfeer, als iemand een tip heeft voor de bewerking, dan hoor ik die graag.

Ook het winterkoninkje liet zich al vrij snel zien.

Ik heb wel 3 uur bij de aalscholverkolonie door gebracht. Een aantal aalscholvers zat al op het nest en deze waren aan het paren.

Plotseling verscheen daar een wilde vos. De ganzen kwamen met 3 stuks aanzetten om hem in de gaten en op afstand te houden. Voorzichtig dichterbij sluipend verloor ik hem even uit het oog, maar toen kwam hij weer boven de heuveltop uit en keken we elkaar recht aan.

Hij verdween vrij snel waarbij hij me nog even aankeek.

Even later liep hij aan de overkant. Deze foto lijkt erg veel op een foto van Loes.

Het was leuk bij het water, er is steeds iets te zien. Er was even commotie bij de Canadese ganzen, ze bliezen en verjoegen andere ganzen. Daarna stelden ze elkaar gerust.

Ik heb ook geprobeerd om ganzen en eenden in de vlucht mee te trekken, maar dat valt niet mee.

Ook opvliegende meerkoeten heb ik op die manier gefotografeerd. Het opspattende water vind ik daarbij zo leuk.

Ik kon het niet laten om even naar de schuilhut te lopen om te kijken of de rugzakvossen aanwezig waren. Die lieten al de hele dag op zich wachten,maar er was wel een prachtige knobbelzwaan.

Na een tijdje kwamen er twee vossen om eten bedelen en natuurlijk waren er mensen die daar aan toegaven.

Er lag iets in het water wat hij eruit probeerde te vissen.

Dat vond die zwaan maar niets. Die begon te blazen en dreigen. De vos trok zich er niet veel van aan.


De woensdag was het weer minder mooi. 's Ochtends regende het zelfs, daarna klaarde het toch wel op. Op dinsdag had ik geen enkel hert gezien, deze dag wel 3 of 4 grote groepen die, als je rustig ging zitten, gewoon hun gang gingen. Jonge mannetjes waren flink aan het stoeien en je hoorde op verschillende plaatsen het gekletter van de geweien.

Bij deze was het gewei nog maar klein, maar dat deed aan hun inzet niks af.

Dicht bij de uitgang zag ik nog een buizerd.

Ik vond het heerlijk om weer eens in de AWD te zijn en heb er volop van genoten. Sorry als de blog te lang is geworden, maar er was weer zo veel te zien :)

maandag 14 maart 2011

Lynx

In het laatste deel over het Bayerischer Wald komt de lynx aan de beurt. Ook bij de eerste kennismaking met de lynx was het erg mistig. Het duurde even voordat we zagen waar hij zat. Maar eenmaal gespot, lieten we hem niet meer uit ons vizier verdwijnen. Wat een beauty en wat een souplesse.




Lynxen komen voor in bergachtige streken en naaldbossen.
Door de jacht en verdrijving uit hun leefgebied zijn deze katten met hun kenmerkende oorpluimen tegenwoordig vrij zeldzaam geworden.


De lynx staat hoog op de poten. Zijn vacht is in de zomer geelbruin, 's winters is de vacht bleker en dikker. Verspreid over zijn lichaam liggen enkele kleine, bleke vlekken. Vooral de poten zijn duidelijk gevlekt. De staart is kort met een zwart puntje.De lynx heeft bakkebaarden, gepluimde oren en een kort staartje. Lynxen wegen 18 tot 25, soms tot 38 kg.



Lynxen zijn goed tegen kou bestand, dankzij de dichte vacht en de haarkussens aan hun voeten. Ze hebben brede, gevoerde poten om over sneeuw te kunnen lopen.


De mannetjes hebben aparte territoria die overlappen met die van de eveneens solitair levende wijfjes. Als hol wordt meestal een rotshol gebruikt, maar ook een dassenburcht of dicht struikgewas wordt gebruikt.


In het eerste park leeft een vrouwtjes lynx, het mannetje is vorig jaar overleden. Hun twee jongen zijn overgebracht naar een ander park, waar ze nu met nog een andere lynx rondlopen.


Een moment van spel


Als er geen sneeuw wordt geruimd, begin je er toch gewoon zelf aan.


De laatste:

vrijdag 11 maart 2011

Wolven

Op onze eerste, dus mistige ochtend bezochten we de wolven. Toevallig was het die ochtend voedertijd en dat was te merken. Het was er bijzonder druk aan fotografen, het was moeilijk om nog een plekje te vinden. Vooral omdat de wolven snel heen en weer lopen en je ze dan door de drukte niet kan volgen. Maar het vlees was snel verdwenen en daarmee ook het gros van de fotografen. Nee begrijp me niet verkeerd, die werden niet opgegeten, die gingen zelf weg :).
De wolf is een specialist wat betreft prooidieren. In roedelverband wordt bij voorkeur gejaagd op de grotere hoefdieren, zoals elanden, edelherten, reeën en wilde zwijnen, afhankelijk van het aanbod. Hij eet ook knaagdieren, haasachtigen, vogels, aas en afval.
Ook hier door de mist wel mooie sfeerbeelden.



Na de mistige vrijdagochtend gingen we ook nog op zondag even kijken. Op maandag zijn we nog in een ander park geweest waar een grotere roedel wolven zit. Daar sta je op een loopbrug die midden over het terrein loopt. Daardoor heb je een prachtig zicht op de dieren. De wolf (Canis lupus) is een roofdier uit de familie der hondachtigen (Canidae). Het is naar alle waarschijnlijkheid de voorouder van de hond (Canis lupus familiaris).





De wolf heeft een grijzige vacht, met een rossig bruine kleur op rug, kop en oren. De verschillen tussen individuele wolven en ondersoorten zijn echter groot en ze komen in allerlei kleurvariëteiten voor, van geheel wit via roodbruin tot geheel zwart.Wolven zijn sociale dieren die in roedels leven die strikt georganiseerd zijn en geleid worden door een mannetje en een vrouwtje die gewoonlijk met alfa worden aangeduid. Gewoonlijk hebben zij het alleenrecht op voortplanting. De overige dieren zijn meestal (volwassen) nakomelingen van het alfapaar.




Binnen de roedel wordt vooral gecommuniceerd door middel van lichaamstaal. Onderdanige wolven bijvoorbeeld begroeten anderen door onderwerping, met afgewende ogen, staart tussen de achterpoten, lage houding, oren naar achteren en een zacht gejank. Als wolven boos of bang zijn laten ze dat meestal zien met ontblote tanden en gegrom.

Regelmatig werd er een wolf aangepakt en dat ging bepaald niet zachtzinnig. Deze foto's zijn flink gecropt:

Er werd hard gegromd en gebeten en er waren verschillende wolven met flinke wonden. Deze heeft een hap uit zijn rug:

En echt niet alleen maar haren:
Deze wolf heeft een bebloede poot:

Het bekende huilen van wolven is een manier om te communiceren over langere afstanden. Afhankelijk van de omstandigheden kunnen wolven dit gehuil op afstanden van zes tot tien kilometer horen.Toevallig waren wij aanwezig toen de grote groep op maandag het gehuil inzette. Kippenvel kregen we ervan, een machtig moment.

Jacqueline, een van onze groepsleden, heeft het moment gefilmd en op you tube geplaatst:
http://www.youtube.com/watch?v=0qgdf4d5xP8
In de rubriek Links (rechts op de pagina) kun je rechtstreeks naar het filmpje.