Bayerischer Wald 1

Fantastisch was het! Wat hebben we genoten in Beieren. De heenweg verliep vlot en in Duitsland ontmoetten we elkaar min of meer toevallig bij de lunch. Dat werd meteen de eerste kennismaking, er werd heel wat afgelachen en de toon was gezet. Het pension was sehr Deutsch und sehr gemütlich.
Elke ochtend gingen we na een vroeg, maar heerlijk ontbijt met onvervalste Kaiserbrötchen op pad naar het natuurpark om 's avonds na zessen terug te keren. Het diner was steeds zeer gezellig en wat een kanjers van schnitzels werden er geserveerd.
Marco de Paauw (www.wildlifeimages.nl)blijkt zeer gedreven te zijn. Hij barst van de energie. Van zijn manier van fotograferen maakt hij geen geheim en hij voorziet iedereen van adviezen en schiet overal te hulp. Ook heeft hij met Peter een zeer bekwame assistent meegenomen.
Vier dagen lang fotograferen, leren en genieten.
In deze blog begin ik met de verschillende vogels die we gezien hebben.

De oehoe (Bubo bubo) is de grootste uilensoort ter wereld. De naam heeft hij te danken aan zijn roepgeluid. Vooral in de late winter laat het mannetje zijn imposante "Whoeoh"-roep horen.De oehoe is door zijn grootte, zijn massieve lichaam en dikke kop met geen andere uilensoort in Europa te verwarren. Kenmerkend aan het gezicht van de oehoe zijn de grote ogen en de vaak lange oorpluimen. De oogkleur varieert van felgeel tot vuur-oranje.

Er waren ook ransuilen. De vogel komt over een groot deel van de wereld voor. In Nederland leeft de uil vooral in bosachtige gebieden met naaldbomen en open terreinen.
’s Nachts jagen ze in open terreinen op knaagdieren en kleine vogels. Overdag zitten de uilen met een groep in de bomen.

De ransuil heeft twee opvallende oranjerode ogen die goed afsteken tegen de bruine en grijze veren op de kop.

De ruigpootuil is een stuk kleiner. Hij is bruin gevlekt van tint. De ruigpootuil lijkt sterk op de steenuil die in Nederland veel algemener is. De ruigpootuil onderscheidt zich door de bevederde poten en heeft langere vleugels en een langere staart.

Met zijn fel gele ogen kijkt hij je indringend aan.

Meetrekken bij het fotograferen blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn.

In een ander hok zaten vale gieren. Wat een pracht beesten om te zien met die zachte donsveertjes die als een boa om de hals zitten.

Tijdens het wandelen ontdekten we deze specht op een boom. Flink hakkend in de stam zocht hij zijn kostje bij elkaar.

Het blijkt de drieteenspecht te zijn, in Beieren een wintergast, in Nederland komt hij niet voor. Aan de gele vlek op zijn kruin kun je zien dat het een mannetje is.

Er waren nog veel meer (roof-)vogels, maar 4 dagen is te kort om alles vast te leggen. Reden genoeg om nog een keertje te gaan.
Volgende keer meer, over een van de zoogdieren.