Nestelen

Het voorjaar is de tijd van het nestelen. In de tuin, in het park en bos zijn de verschillende vogelsoorten druk bezig.

Een winterkoninkje is een klein gedrongen vogeltje van ongeveer tien centimeter met een opgewipt staartje.
Het is in ons land op het goudhaantje na het kleinste vogeltje.

In onze tuin werd druk gewerkt door het mannetje. Hij is degene die de nesten maakt.Hij bouwt een aantal bolvormige nesten van dorre bladeren, mos, varens en grassen. De opening ligt opzij bovenaan.

Het liefst bouwt hij ze op een donker plaatsje tussen planten, oude takken of op de grond tussen wat rommel in de tuin.
Hij werkt de nesten niet volledig af, maar bouwt er wel een aantal binnen zijn territorium. Meestal vier tot zes, maar soms ook wel tien. Ga er maar aan staan heren.
En dan maar zingen.

Als er een vrouwtje komt kijken wie daar zo prachtig zingt, dan neemt hij haar trots mee langs de verschillende nestjes, zodat ze haar keuze kan maken. Het wijfje kiest er één uit en begint dan met de verdere afwerking. De binnenbekleding wordt aangebracht en ze maakt alles warm en zacht met kleine veertjes, pluisjes en haartjes.
Als ze eenmaal aan het broeden is, is meneer lief ondertussen al druk bezig met het versieren van een ander vriendinnetje. Als de eieren zijn gelegd, laat hij weer zijn prachtig lied horen, verleidt een ander vrouwtje en installeert haar in een van de andere nesten. Het lukt hem dikwijls zijn harem, voor het eerste legsel, uit te breiden tot een drietal dames.
Vader Winterkoning voert echter wel de jongen die in al zijn nesten zijn uitgekomen. En daarbij blijft hij volop zingen.

In maart heb ik een blog geschreven met de titel Gekraakt.
Een koppeltje boomklevers had een spechtennest in een berkenstam gekraakt. Daarna kwamen er koolmeesjes de boel verkennen, gevolgd door de Grote bonte spechten van wie het nest eigenlijk was. Maar uiteindelijk stond het een hele poos leeg.

Tot nu, want er werd gebroed en nu gevoerd door ... de spechten.
Het is er inmiddels een stuk groener, ondanks het driftige snoeiwerk van de gemeentewerkers.

Het mannetje is te herkennen aan de rode vlek achter op zijn kop.

Het vrouwtje heeft die rode vlek niet.

Er wordt heel wat aan/ en afgevlogen om het jonge grut van rupsen te voorzien.

En als pa of ma dan de boom induikt, ziet er dat zo uit:

Bij het naar buiten komen, wordt er regelmatig poep afgevoerd:

Meestal verdwijnen ze met een sierlijk glijvlucht, maar soms gaat het er iets klungeliger aan toe: