Luiaard

Deze blog gaat o.a. over luiaards. Niet de vakantievierders die lekker lui aan het strand liggen, maar de dieren die lui-hangend boven in de bomen met bijna nietsdoen hun leven doorbrengen.
Ik heb Panama bezocht. Daar lieten we ons, in de regen, met een bootje door de mangrove varen. We gingen op zoek naar zeekoeien. Die werden gelokt met verse bananenbladeren. Meestal komen ze daar op af om lekker te smullen, maar helaas hebben wij ze niet te zien gekregen.

Inmiddels was het droog en vaarden we door het mangrovegebied.

De mangrove zijn bomen en struiken die alleen voorkomen in tropische gebieden met een getij. Hierdoor worden de gebieden regelmatig overspoeld en is de grond zout.

Mangrovebossen kunnen zich overal vestigen langs lage en vlakke tropische kusten met warm zeewater en een niet te sterke golfslag.

Deze bomen zijn extra aangepast met ademopeningen in hun stammen en wortels of zoutklieren aan hun bladeren.

Wij zaten in een kreek en bij een doorgang zagen we de zee.

Op deze plaats was een zeeschildpaddenprojekt gevestigd. De zeeschildpadden komen aan land om hun eieren te leggen. Hier worden de eieren veilig opnieuw ingegraven en beschermd tegen de natuurlijke vijanden. Nadat ze zijn uitgekomen, worden ze tot een klein stukje voor de waterrand gebracht. De meeste jonge schildpadjes redden het niet, maar hun kans wordt hier sterk vergroot. Jammer genoeg was het seizoen bijna voorbij en zagen we geen eieren of schildpadden,alleen de manden die boven de plekken staan waar de eieren liggen.

We gingen terug het mangrovegebied in en eindelijk hadden we wat geluk. Onder in het wortelstelsel van een boom zagen we een luiaard.

Meestal zie je ze alleen boven in de toppen van de bomen waar ze zich vol eten met bladeren. Ze komen maar een keer per week naar beneden om te poepen. Daarvoor graven ze een kleinkuiltje.

Deze klom net weer naar boven en we konden nu goed zien waarom ze luiaards heten. Alles wat hij doet, gebeurt in slowmotion.

Luiaards zijn er in twee soorten, de tweevingerige en de drievingerige. Dit was duidelijk een drievingerige variant.Aan de bruine vlek op zijn rug kun je zien dat het om een mannetje gaat.
De drievingerige-luiaard is 45 tot 50 cm lang. Hij weegt 2 tot 5 kg en kan 40 jaar worden.

Door de vele algen en bacteriën in zijn vacht krijgt die een groenige uitstraling, wat weer helpt als camouflage.

Als een luiaard slaapt, grijpt hij een horizontale tak en zorgt dat alle vier zijn ledematen op een lijn zijn. Dan kan hij zich lekker ontspannen. Hij doet ook bijna niks ander dan slapen, baren en eten.
Deze luiaard krijgt maar één jong per keer. Dit jong wordt goed ontwikkeld geboren. Het heeft dan al een dikke vacht en sterke klauwen en tenen. Daarmee gaat hij meteen aan de hals van zijn moeder hangen die hem overal mee naar toe neemt.

In een andere kreek was een klein donker bolletje te zien, midden op een tak. Als we dichterbij komen blijkt het zich te ontvouwen tot een wasbeertje, dat lag te zonnebaden.

Wasberen zijn herkenbaar aan hun karakteristieke zwart-met-witte gezichtsmasker en de ruige, zwartgeringde staart. Het aantal ringen is meestal vijf.

Verder heeft de wasbeer een brede kop met een spitse snuit, korte, afgeronde oren, een gedrongen lichaamsbouw en lange poten.

Een paar korte filmfragmenten van mij van de luiaard in aktie