Terug naar het Bayerischer Wald: bruine beren en zwijnen

In maart plaatste ik een blog met foto's van de bruine beren: mannetje, vrouwtje en hun twee jongen. In oktober hebben we ze opnieuw gefotografeerd. De kleintjes zijn wat minder klein, ze stoeien nog wel maar er zijn ook lange uren van niets doen.

Maar als er actie in het verblijf komt, laten ze zien dat ze toch echt wel tot de wilde dieren behoren. De hoektanden van een beer zijn lang en puntig, de kiezen zijn minder scherp dan bij andere roofdieren.

Bruine beren zijn dik en gespierd. Hun dikke vacht beschermt hen tegen de kou en uitstekende boomtakken. De poten zijn ook erg sterk en hebben zware botten. Met die poten kunnen ze snelheden halen van 50 kilometer per uur. Een bruine beer loopt met zijn voeten plat op de grond. Zijn nagels zijn erg lang, zodat hij hier goed mee kan graven. De ogen van een bruine beer zien erg slecht; zijn ruikvermogen is daarentegen erg goed. Hij kan een dood dier op 25 kilometer afstand ruiken. Met zijn oren, die klein en rond zijn, kan hij goed horen.

De toevoeging "bruine" beer is eigenlijk misleidend, want de vacht kan verschillend van kleur zijn, variërend van licht crème tot donker bruin. Het uiteinde van de lange haren is vaak blond.

In deze herfstweek gaan we ook naar de wilde zwijnen. Ik had ze wel eens gefotografeerd bij het Aardhuis, maar daar staat dan heel veilig een hek tussen de zwijnen en mij. Wat ik toen ook wel eens lastig vond.

In Bayeren kun je door het hek naar binnen lopen en op zoek gaan naar de zwijnen. Het is een gigantisch groot stuk bos, waar je op/bij de paden moet blijven. Er liggen op verschillende plaatsen waterpoelen zogenaamde 'zoelen'  waar de zwijnen graag een modderbad in nemen. Het laagje modder dat na het baden op de huid van de wilde zwijnen achterblijft, biedt bescherming tegen muggen en vliegen. De huidparasieten drogen op in het modderlaagje en vallen van de huid af als de wilde zwijnen tegen een boom schuren.

Hier kun je dus heel dicht bij de zwijnen komen, of te wel de zwijnen kun hier heel dicht bij jou komen.
Toen ik steeds wat dichter bij kroop om plat op de grond liggend met de groothoek wat platen te kunnen maken, dook er plotseling een giga groot zwijn rechts van me op en die kwam in volle vaart mijn kant uit.

Ik schrok me dood en kroop zo snel mogelijk een eind weg. Maar blijkbaar is het veilig genoeg om rustig te blijven liggen. Zo'n laag standpunt en een groothoeklens geeft wel een indrukwekkend beeld, vind ik.



Een landschapje als afsluiting

In mijn volgende en laatste blog van het Bayerischer Wald komen de prachtige lynx en grappige visotter aan de beurt.