Blue bells

 

Blue Bells zeggen ze in Engeland. Hier noemen we ze boshyacinten, maar ook wel Spaanse hyacinten of wilde hyacinten. Al zijn er onderling wel verschillen. Het Hallerbos kleurt er blauw mee. In het park achter ons huis staan er ook. Wel veel minder, maar blauw zijn ze.

 

Tenminste dat waren ze vorig jaar. Dit jaar ga ik af en toe eens kijken of er nog niets gebeurt. De foto's van de Belgische planten verschijnen op Facebook. In het park zie ik alleen afgeknaagde groene stompjes, de konijnen hebben geen honger geleden.

Als ik begin mei terug kom van mijn weekje Opaalkust blijkt er toch iets te ontspruiten in het gazon. Later dan in het Hallerbos laten de Blue Bells hun blauwe kopjes zien. Lag ik vorig jaar midden op de dag languit in het gras. Dit jaar heb ik geen tijd. Fotogroep Veldhoven waar ik lid van ben heeft haar jaarlijkse tentoonstelling en daar wil ik uiteraard bij aanwezig zijn. Maar als ik 's avonds het warme zonlicht zie, ga ik nog even naar buiten. Mijn hoofd nog vol met mooie fotobeelden.

 

 

Om half 9 (20.30 u) is het licht zo anders van kleur dan midden op de dag. Ik zoek in de achtergrond de laatste zonnestralen, die tussen de bomen en huizen door vallen. Op enkele bloemen zitten vliegen, klaar voor de nacht, wachtend op een nieuwe dag.

Dan wordt het te donker en ga ik naar de koffie.

De volgende ochtend sta ik er voor zevenen weer. Kijken of het nu zo anders is.
Dat is natuurlijk zo. Er zijn dauwdruppels en die volgen mooi de contouren. Graag had ik bij deze opname wat meer scherpte op de bovenste bloemen gehad.

 

Al heel snel verandert het licht en daarmee ook de kleuren. Tijd om te stoppen.
Volgend jaar weer?!